BARWY CIAŁA ASTRALNEGO

Dla jasnowidza jedną z podstawowych cech ciała astralnego jest nieustanna gra barw, które odpowiadają uczuciom, namiętnościom i wzruszeniom oraz ich odbiciom w astralnej materii. Wszystkie znane nam barwy, jak i te, których jeszcze nie znamy, istnieją w każdej z wyższych sfer natury, lecz w miarę przechodzenia z jednego poziomu na drugi, wyższy, stają się one coraz bardziej delikatne i świetliste. Można więc uznać je za oktawy znanych nam barw. Nie jest możliwe odtworzenie tych oktaw w sposób fizyczny na papierze i dlatego powinniśmy pamiętać o tych faktach podczas oglądania barwnych ilustracji, przedstawiających ciało astralne człowieka.
Poniżej podajemy wykaz głównych barw oraz uczuć, których te barwy są wyrazem:
Czarna w gęstych chmurach – nienawiść i złośliwość.
Czerwona lub ciemnoczerwone błyski z reguły na czarnym tle – gniew.
Szkarłatny obłok – drażliwość, skłonność do irytacji.
Świetlisty szkarłat na normalnym tle aury – szlachetne oburzenie.
Czerwonokrwista i posępnoczerwona – nieomylny, choć trudny do opisania kolor, oznaczający zmysłowość.
Brunatnoszara, ciemna, ciężka, jedna z najczęściej spotykanych barw w ciele astralnym – egoizm.
Brunatnoczerwona, ciemna, zbliżona do barwy rdzy, występująca zwykle w równoległych pręgach na ciele astralnym – skąpstwo.
Zielonkawo-brązowa, rozświetlana błyskami ciemnej czerwieni lub szkarłatu – zazdrość. U zakochanego człowieka występuje w większej ilości.
Szara, ciężka, ołowiana – przygnębienie. Podobnie jak brunatnoczerwona barwa skąpstwa układa się w równoległe pręgi, tworząc jakby klatkę.
Szarosina o wstrętnym i odpychającym odcieniu strach.
Karmazynowa, ciemna i ciężka – egoistyczna miłość.
Różowa – miłość nieegoistyczna. Kiedy jest szczególnie świetlista i zabarwiona fioletem oznacza uduchowioną miłość ludzkości.
Pomarańczowa – pycha i ambicja. Występuje często razem z wrażliwością i skłonnością do irytacji.
Żółta – intelekt, ma odcienie od ciemnego do złocistego oraz jasnoświetlistego cytrynowego lub pierwiosnkowego.
Ciemnożółta ochra – znamionuje skłonność do wykorzystywania intelektu do egoistycznych celów.
Jasna gumiguta – jest cechą człowieka wyższego typu.
Żółta pierwiosnkowa – oznacza intelekt oddany sprawom ducha.
Złocista – symbolizuje intelekt oddający się filozofii i matematyce.
Zielona – ma szereg znaczeń i wymaga starannego badania w celu poprawnej interpretacji, najczęściej jednak oznacza zdolność adaptacji, przystosowania się.
Szarozielona o mulistym wyglądzie – oznacza przebiegłość i skłonność do oszustw.
Szmaragdowo-zielona – obrotność, pomysłowość i zaradność, stosowane bezinteresownie.
Błękitno-zielona, blada i świetlista – jest wyrazem głębokiej sympatii i współczucia, połączonych ze zdolnością doskonałego przystosowywania się, którą mogą dać tylko te barwy.
Jasnozielona (jabłkowa) – towarzyszy, jak się wydaje, dużej żywotności.
Błękitna, ciemna i jasna – oznacza religijne uczucia. Zawiera ona zwykle różne odcienie od indygo do głębokiego fioletu i szaroniebieskiego.
Jasnoniebieska, podobna do ultramaryny lub kobaltu – symbolizuje oddanie się wzniosłym, duchowym ideałom. Fioletowy odcień wyraża połączenie miłości i nabożności.
Świetlista liliowo-błękitna, której z reguły towarzyszą złote gwiazdki – oznacza najwyższe uduchowienie i najszlachetniejsze duchowe dążenia.
Ultrafioletowa – charakteryzuje wyższy i czystszy rozwój psychicznych zdolności.
Ultraczerwona – jest przejawem niższych psychicznych zdolności człowieka uprawiającego zło i egoistyczne formy magii.
Radość przejawia się jako rozbłysk ciała astralnego i mentalnego oraz jako szczególne, drobne marszczenie się powierzchni tego ciała. Wesołość objawia się w nieco odmienny sposób – jako kipienie oraz stała pogodność.
Zdziwieniu towarzyszy nagły skurcz ciała mentalnego, który zwykle udziela się także ciału astralnemu i fizycznemu. Jeżeli jest ono przyjemne, to rozjaśnieniu ulega również pasmo przyjaznego uczucia; kiedy natomiast jest nieprzyjemne, zwiększa się ilość brązowej i szarej barwy. Taki skurcz powoduje często nieprzyjemne doznania, odbija się niekiedy na splocie słonecznym i wywołuje osłabienie i mdłości; czasami potrafi także zaatakować serce, powodując jego silne bicie, a nawet śmierć.
Ponieważ ludzkie uczucia rzadko kiedy występują w czystej postaci, należy pamiętać, iż podane wyżej barwy sporadycznie mają doskonałą czystość; najczęściej są one mieszane. Tak więc czystość wielu barw jest zaciemniana ciężkim, szarobrązowym odcieniem egoizmu lub zawiera dodatek pomarańczowego koloru, będącego oznaką pychy.
By móc w pełni zrozumieć znaczenie barw, należy wziąć pod uwagę jeszcze inne względy, takie jak ogólny blask ciała astralnego, względną doskonałość lub niedokładność jego konturów, świetlistość poszczególnych ośrodków siły itp.
Żółta barwa intelektu, różowa miłości i niebieska pobożności zawsze znajdują się w górnej części ciała astralnego; barwy egoizmu, skąpstwa, chytrości oraz nienawiści są w dolnej jego części; zmysłowe uczucia zazwyczaj unoszą się pomiędzy tymi dwiema częściami.
Można więc powiedzieć, że u człowieka słabo rozwiniętego dolna część aury jest raczej szersza niż górna, tak że ciało astralne ma wygląd jaja, którego cięższy koniec znajduje się u góry. U ludzi bardziej rozwiniętych występuje odwrotna sytuacja: cięższy koniec znajduje się na dole. Ale ciało ma zawsze skłonności do zachowania symetrii, toteż takie odchylenia są chwilowe.
Każda cecha, wyrażająca się określoną barwą, ma swój specjalny typ materii astralnej, a przeciętne położenie poszczególnych barw w ciele zależy od gęstości (ciężaru) odpowiedniego rodzaju materii. Ogólną zasadą jest, że złe lub egoistyczne cechy wyrażają się przy pomocy stosunkowo niskich wibracji grubszej materii, podczas gdy dobre cechy, altruistyczne, znajdują swój wyraz w materii subtelniejszej. To powoduje, że – na szczęście dla nas – dobre, pozytywne uczucia trwają dłużej niż złe, a ich skutki utrzymują się długo w ciele astralnym, chociaż przyczyna, która je wywołała, już przestała istnieć i została zapomniana. Bywa również tak, że w ciele astralnym jednocześnie działają dwie wibracje o różnej prędkości drgań, jak na przykład miłość i gniew. Ich skutki mogą rozwijać się obok siebie, ale większą trwałością będą się odznaczały te, które występują na wyższym poziomie.
Wzniosła, bezinteresowna miłość i pobożność przynależą do najwyższego "atomicznego" poziomu astralnego i mają swoje odbicie w odpowiedniej materii mentalnej sfery. Docierają więc do ciała przyczynowego (wyższej części świata mentalnego), a nie do niższych poziomów tegoż świata. Jest to bardzo ważny fakt, na który należy zwrócić szczególną uwagę. A więc ego, które przebywa w wyższej części świata mentalnego, podlega tylko oddziaływaniu bezinteresownych myśli. Niższe myśli natomiast wpływają na permanentne atomy.
W rezultacie w ciele przyczynowym mogą występować luki, ale nie brzydkie barwy, odpowiadające niższym uczuciom i myślom. Na przykład egoizm wyrazi się jako brak miłości i sympatii. Kiedy jednak ustąpi on miejsca swojemu przeciwieństwu, luka w ciele przyczynowym przestaje istnieć, wypełnia się.
Jakkolwiek wzmożenie barw wulgarnych w ciele astralnym nie znajduje bezpośredniego wyrazu w barwach ciała przyczynowego, to jednak może przyćmić świetlistość barw reprezentujących przeciwne zalety w ciele przyczynowym.
Aby należycie zrozumieć wygląd ciała astralnego, należy przede wszystkim zapamiętać, że cząsteczki, z których się ono składa, pozostają stale w bardzo szybkim ruchu. W większości wypadków barwne obłoki przenikają się wzajemnie, przetaczają jeden nad drugim, pojawiają się i znikają. Kiedy się tak przesuwają, powierzchnia tej świetlistej mgły przypomina nieco powierzchnię gwałtownie wrzącej wody. Poszczególne barwy nie zachowują więc tego samego położenia, jakkolwiek istnieją pewne normalne właściwe im położenia, w kierunku których ciążą i stale powracają.
Analizując barwy ciał astralnych u człowieka pierwotnego, przeciętnego i rozwiniętego, wyodrębniamy pewne charakterystyczne cechy. Zgodnie z nimi mamy:
1. Typ człowieka pierwotnego (dzikiego) – występuje u niego przewaga zmysłowości, chytrości, podstępności, egoizmu i chciwości. Ciemnoszkarłatne plamy oznaczają skłonność do gwałtownych wybuchów gniewu; śladów uczuć miłości i przyjaźni jest bardzo mało, a ślady intelektu i pobożności są najniższego rzędu. Kontury ciała są nieregularne, barwy rozmazane, ciężkie i gęste. Całe ciało robi wrażenie chaotycznego, skłóconego i nieopanowanego;
2. Człowiek przeciętny – jeszcze przeważa u niego zmysłowość, choć jest jej znacznie mniej niż u człowieka pierwotnego; króluje także egoizm i nadal występuje skłonność do oszustw dla osiągnięcia osobistych korzyści, chociaż zielona barwa zaczyna ulegać podziałowi na dwa wyraźne odcienie, świadczące, iż chytrość i przebiegłość przeistaczają się stopniowo w zdolność przystosowania. W dalszym ciągu zaznacza się skłonność do gniewu, ale uczucie przyjaźni i pobożności oraz intelekt są silniejsze i w wyższym stadium rozwoju. Na ogół barwy są bardziej zdecydowane i jaśniejsze, choć żadna z nich nie jest w pełni zdecydowana. Zarysy ciała astralnego są lepiej zaznaczone i regularniejsze;
3. Człowiek rozwinięty – prawie całkowicie zanikły u niego niepożądane cechy; u szczytu ciała znajduje się pasmo barwy fioletowej, świadczące o obecności aspiracji duchowych. Nad głową i dookoła niej występuje świetlisty obłok barwy żółtej, oznaczającej intelekt. Nieco niżej znajduje się szerokie pasmo błękitu pobożności, jeszcze niżej w poprzek tułowia jaśnieje szersze pasmo różowej barwy przyjaźni i miłości, a w dolnej części widoczna jest duża ilość zieleni, oznaczająca zdolność przystosowania się i sympatię. Barwy są jasne, świetliste i rozłożone w wyraźne pasma, całość natomiast stwarza wrażenie ładu i doskonałego opanowania.
Ciało astralne w miarę rozwoju człowieka coraz bardziej upodabnia się do ciała mentalnego i prawie całkowicie staje się jego odzwierciedleniem w grubszej materii świata astralnego. Oczywiście oznacza to, że człowiek prawie całkowicie rozciągnął kontrolę swojego umysłu nad pragnieniami i nie pozwala wodzić się na bezdroża. Podlega on, rzecz jasna, okolicznościowym rozdrażnieniom i niepożądanym zachciankom, ale już umie bronić się przed nimi i nie ulegać im. Na jeszcze wyższym szczeblu rozwoju ciało mentalne staje się z kolei odbiciem ciała przyczynowego, ponieważ człowiek uczy się teraz stosować wyłącznie do podniet wyższego "ja" i zgodnie z nimi kierować swoim rozsądkiem.
Tak więc ciała astralne i mentalne mają bardzo mało własnych, charakterystycznych barw, są raczej odzwierciedleniem ciała przyczynowego – w takim stopniu, w jakim pozwalają na to niższe oktawy barw. Charakteryzuje je opalizacja barw, podobna do gry światła macicy perłowej, nie dająca się zupełnie opisać.
W ciele astralnym rozwiniętego człowieka występuje pięć prędkości wibracji, a u człowieka przeciętnego jest ich co najmniej dziewięć z domieszką różnych odcieni. Wielu ludzi ma 50 lub 100 prędkości, skutkiem czego powierzchnia ciała rozpada się na wielką ilość małych wirów i krzyżujących się prądów, które ścierają się ze sobą w wielkim zamieszaniu. Jest to wynikiem niepotrzebnych wzruszeń i zmartwień, wypełniających życie przeciętnego człowieka na Zachodzie i pochłaniających dużą część jego energii.
Ciało astralne wibrujące jednocześnie pięćdziesięcioma różnymi sposobami jest nie tylko szpetne, ale również stanowi poważne utrapienie. Można je porównać do ciała fizycznego dotkniętego w poważnym stopniu porażeniem, do ciała, w którym wszystkie mięśnie drgają równocześnie i bezładnie. Astralne przejawy tego stanu są zaraźliwe i udzielają się każdej wrażliwej osobie, która się zbliży, wywołując w niej bolesne uczucie niepokoju i zmartwienia. Właśnie dlatego, że miliony ludzi ulegają w ten sposób niepotrzebnym pragnieniom i uczuciom, osobom wrażliwym jest tak trudno żyć w wielkim mieście lub poruszać się wśród tłumu. Te stałe zaburzenia astralne mogą nawet oddziaływać za pośrednictwem sobowtóra eterycznego na system nerwowy i wywoływać choroby nerwowe.
Ośrodki zapalne w ciele astralnym są podobne do czyraków i wrzodów w ciele fizycznym; są nie tylko bardzo bolesnymi, ale także słabymi punktami, przez które uchodzi siła życiowa. W praktyce nie są odporne na niekorzystne wpływy i blokują dopływ dobrych. Niestety taki stan jest często spotykany. Lekarstwem może być eliminowanie zmartwień, strachu i utrapień. Uczeń okultyzmu nie może mieć osobistych uczuć, podlegających zewnętrznym ujemnym wpływom w jakichkolwiek warunkach.
Jedynie małe dzieci mają białą lub prawie bezbarwną aurę, ponieważ barwy pojawiają się dopiero w miarę rozwoju cech osobowości. Ciało astralne dziecka często przedstawia najpiękniejszy widok: jego barwy są czyste i świetliste, wolne od plam zmysłowości, chciwości, złej woli i sobkostwa; dziecko przynosi je z ostatniego swojego życia – niektóre dobre, niektóre złe, co daje możliwość zobaczenia przyszłego życia.
Żółta barwa, znajdująca się zawsze w pobliżu głowy, jest źródłem wyobrażeń o aureoli, otaczającej głowy świętych, gdyż kolor żółty najłatwiej dostrzec osobie, znajdującej się na progu jasnowidzenia. Niekiedy dzięki szczególnej aktywności intelektu barwa żółta staje się widzialna nawet w materii fizycznej, tak iż może ją dostrzec zwykły fizyczny wzrok.
Ciało astralne stanowi pewną uporządkowaną całość, w której są ułożone jego barwy. Nagły wybuch namiętności lub uczucia może narzucić całej lub prawie całej materii inną prędkość wibrowania, wywołując przez to nieoczekiwane skutki, podobne do przejścia potężnego huraganu, co powoduje pomieszanie wszystkich barw. Przy nagłym przypływie uczucia czystej miłości, kiedy matka chwyta swoje dziecko w objęcia i pokrywa pocałunkami, jej ciało astralne zostaje gwałtownie wstrząśnięte, a zwykłe barwy chwilowo zastępuje różowy kolor miłości.
Analiza tego zjawiska wykryła cztery odrębne skutki:
1. W ciele astralnym można zaobserwować zwoje lub wiry o żywej barwie, wyraźnie zarysowane, stwarzające wrażenie trwałych, nasycone mocnym, jasnym światłem wewnętrznym. Każdy z nich w swej istocie jest myślokształtem, powstałym w tonie ciała astralnego; myślokształtem, który ma się z niego wyłonić i skierować w stronę przedmiotu uczucia. Te wirujące obłoki żywego światła są niezwykle miłe, choć trudne do opisania.
2. Całe ciało astralne jest pokryte poziomymi, wibrującymi pręgami szkarłatnego światła, znacznie trudniejszymi do opisania z powodu niezwykle dużej prędkości ich ruchu.
3. Ciało astralne jest pokryte czymś w rodzaju błony koloru różowego, co sprawia, że jego zawartość jest widziana jak przez barwne szkło.
4. Szkarłatny blask wypełnia całe ciało astralne, przenikając w pewnym stopniu inne barwy; gdzieniegdzie zagęszcza się on w nieregularne, unoszące się wiązki, swoim kształtem przypominające na wpół uformowane obłoki.
Ta gra barw nie trwa dłużej niż kilka sekund, po czym ciało astralne powraca do swojego normalnego stanu, ponieważ poszczególne rodzaje materii, zgodnie ze stopniem swej gęstości, wracają do właściwej im sfery ciała. Niemniej należy podkreślić, że każdy wybuch uczucia zwiększa nieco ilość szkarłatu w górnej części owalu i ułatwia ciału astralnemu reagowanie na następną falę miłości.
W ciele astralnym człowieka, który często przeżywa intensywny wzlot pobożności, tworzy się duży obszar błękitnej barwy. Skutki tego rodzaju impulsów kumulują się i sumują; ponadto promieniowanie żywych wibracji miłości i radości wywiera dobry wpływ na innych. Nagły wybuch pobożności u mniszki pogrążonej w kontemplacji wytwarza niemal identyczny rezultat, z tą tylko różnicą, że dominująca jest barwa niebieska.
W razie wybuchu niepohamowanego gniewu zwykłe tło ciała astralnego zostaje zaciemnione zwojami lub wirami ciężkich i czarnych jak sadza mas, naładowanych błyskawicami i piorunami, które zapalają się od sinego ognia wyładowującej się nienawiści. Kiedy ogniste strzały nieopanowanej wściekłości wydobywają się z ciała niczym błyskawice, można zaobserwować, jak kłęby tych samych ciemnych chmur przewalają się w całym ciele. Te straszne błyskawice potrafią jak miecz przebijać inne ciała astralne oraz przysparzać ludziom cierpienia.
W takim wypadku wybuch wściekłości sprawia, że materia ciała astralnego łatwiej poddaje się takim niepożądanym wibracjom.
Nagły wstrząs wywołany przerażeniem w jednej chwili nasyca całe ciało astralne osobliwą szarą mgłą; jednocześnie występują poziome pręgi tej samej barwy, wibrujące z taką gwałtownością, że trudno jest rozróżnić pojedyncze linie. Rezultat jest nieopisanie upiorny: na jakiś czas znika wszelkie światło, a szara masa trzęsie się jak galareta.
Przypływ fali uczucia nie ma zbytniego wpływu na ciało mentalne, chociaż na pewien czas może mu uniemożliwić oddziaływanie na mózg fizyczny, ponieważ ciało astralne, będące pomostem między ciałem mentalnym a mózgiem, nie ma możliwości przekazywania żadnych wibracji, które w danej chwili nie są zgodne z jego wibracjami.
Podane wyżej przykłady odnoszą się do skutków nagłych, chwilowych wybuchów uczucia. Podobne efekty, choć o bardziej trwałym charakterze, powstają pod wpływem określonych predyspozycji lub cech charakteru.
Kiedy przeciętny człowiek zakocha się, jego ciało astralne ulega całkowitej przemianie, tak iż trudno poznać, że należy ono do tej samej osoby. Znika egoizm, skłonność do skąpstwa i oszustwa. Dolna część owalu wypełnia się zwierzęcymi namiętnościami, które wybitnie się rozwijają. Zielona barwa, symbolizująca chęć przystosowania się, ustępuje miejsca szczególnej brązowo-zielonej barwie zazdrości. Wielka aktywność tego uczucia przejawia się w postaci szkarłatnych błysków gniewu. Te niepożądane zmiany są jednak z nadmiarem równoważone wspaniałym pasem szkarłatu, wypełniającym wielką część owalu u góry. Przez pewien czas jest to cecha dominująca i całe ciało astralne jaśnieje jego światłem. Pod jej wpływem błotnisty koloryt ciała astralnego zazwyczaj znika, a barwy stają się świetliste i wyraźne, zarówno te dobre, jak i złe. Jest to objaw intensyfikacji życia w rozmaitych kierunkach. Błękit pobożności i samooddania wyraźnie się poprawia, a nawet na szczycie ciała pojawia się w niewielkich ilościach fiolet, co z kolei świadczy o możliwości bezinteresownego reagowania na prawdziwie wzniosły ideał. Chwilowo całkowicie zanika żółta barwa intelektu – fakt, który może być uważany przez cynika za charakterystyczną cechę tego stanu.
Ciało człowieka popędliwego, skłonnego do irytacji, ma znamienną cechę – szeroką wstęgę szkarłatnego koloru. Ponadto jego ciało na całej powierzchni jest pokryte drobnymi plamkami tej samej barwy, podobnymi do poruszających się znaków zapytania.
U skąpca chciwość, egoizm, skłonność do oszustwa i chęć przystosowania się są wzmocnione, ale zmniejszeniu ulega zmysłowość. Najciekawszą zmianą jest jednak pojawienie się osobliwej serii równoległych linii poziomych dookoła ciała, tworzących jakby klatkę. Jej pręty są ciemnobrunatne, niemal w kolorze palonej sjeny.
Przywara skąpstwa, jak można sądzić, powoduje na pewien czas zahamowanie rozwoju osobowości i bardzo trudno otrząsnąć się z niej, kiedy się już mocno zakorzeni.
Stan głębokiego przygnębienia, depresji, wytwarza bardzo podobny skutek, z tą jednak różnicą, że barwa szara zastępuje brązowy kolor skąpstwa. Wygląd ciała astralnego dotkniętego depresją jest szczególnie posępny i przygnębiający dla obserwatora. Żaden stan uczuciowy nie jest tak zaraźliwy jak przygnębienie.
U człowieka słabo rozwiniętego intelektualnie, lecz szczerze pobożnego, ciało astralne przybiera charakterystyczny wygląd. Ślad fioletu przemawia za zdolnością reagowania przez niego na wzniosły ideał. Błękit pobożności jest wyjątkowo mocno rozwinięty, ale żółtej barwy intelektu jest niewiele. Występuje natomiast dość znaczna doza uczuciowości i chęci przystosowania się, ale jest także więcej niż przeciętnie zmysłowości; rzuca się w oczy skłonność do oszustwa, chytrość i egoizm. Barwy są rozłożone nieregularnie, co wskazuje na nieokreśloność wyobrażeń religijnych tego człowieka. Wybujała zmysłowość idzie często w parze z religijnym usposobieniem. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że ludzie tego typu żyją głównie w sferze swoich uczuć i raczej kierują się nimi, niż poddają je kontroli rozumu.
Naukowiec stanowi jaskrawy kontrast z poprzednim typem. Nie ma u niego pobożności, zmysłowość jest poniżej przeciętności, ale intelekt wykazuje rozwój ponad normę. Uczucia przyjaźni oraz chęć przystosowania się występują w znikomej ilości i są pośledniego rodzaju. Dominuje natomiast egoizm, skąpstwo, zazdrość. Wielki stożek pomarańczowej barwy, jaśniejący pośrodku złocistożółtej barwy intelektu, znamionuje pychę i ambicję związaną ze zdobytą wiedzą. Nawyk naukowego, uporządkowanego myślenia powoduje, iż barwy układają się w regularne pasma, a linie rozgraniczające je są wyraźne i jasno zarysowane.
Warto jeszcze zasygnalizować, że dźwięki oraz barwy są środkiem porozumiewania się z elementalami, tak ściśle związanymi z astralnym ciałem człowieka. W literaturze często można spotkać mgliste i zagadkowe aluzje do języka barw oraz do faktu, że w starożytnym Egipcie rękopisy świętych pism były sporządzane barwnym pismem, a za pomyłki karano śmiercią. Dla elementali barwy są równie zrozumiałe, jak słowa dla człowieka.

Z ksiązki A .Powella Ciało Astralne