sobota, 25 marca 2017


Emocje zawieszone w ciele. Jak napięcia z dzieciństwa kształtują naszą sylwetkę?



Systemy napięciowe organizmu można rozumieć i opisywać na różne sposoby. Typy zawieszenia emocji opisał i skategoryzował Alexander Lowen, światowej sławy psychiatra i psychoterapeuta, twórca analizy bioenergetycznej. Koncepcja ta tłumaczy, jak człowiek poradził sobie z doświadczeniami przeciążeniowymi, jakie ślady możemy odczytywać w jego ciele oraz jak to przekłada się na funkcjonowanie psycho-fizyczne.

Czym jest ZAWIESZENIE?

Można by powiedzieć, że zawieszenie działa na zasadzie stop klatki. Kiedy coś nam zagraża, bez znaczenia psychicznie czy fizycznie, pierwszą reakcją jest znieruchomienie. Doznany stan ZAWIESZA SIĘ W NAS. Kiedy przeciążenie mija, ciało wraca do równowagi. Niestety nawracające sytuacje napięciowe będą utrwalały reakcję „zatrzymania” za każdym razem pomniejszając zasób organizmu na powrót do równowagi. Siła powtórzenia, wytworzy chroniczną reakcję napięciową, która z czasem stanie się normą. To co kiedyś było reakcją stresową, dziś jest stanem spoczynkowym. Dopiero pojawiające się objawy pokazują nam, że coś jest nie tak.

Zawieszenie więc jest wielopłaszczyznową reakcją ciała, zmieniającą jego kształt i funkcjonowanie. Jest ARCHEOLOGICZNYM zapisem naszych doświadczeń. Z tą różnicą, że pozostaje żywe, aktywne, wpływające na TU I TERAZ. Co nie znaczy ŚWIADOME! To bardzo ważne. W większości przypadków żyjemy „zawieszeni” nie wiedząc o tym. A kiedy już się dowiemy, kolejnym etapem jest poczuć zawieszenie. A kiedy go czujemy, rozpoznać kiedy zwiększa aktywność. I oczywiście z czasem uczymy się je puszczać.

Wybór zawieszeń jest niezależny od naszej woli! Jest sumą doświadczeń jakich doznajemy i zaproponowanych matryc reagowania na nie. Często nieuświadomionych, często wrośniętych w self i ODCZUWALNYCH JAKO WŁASNE (wrodzone) I NIEZMIENNE.

Zawieszenie manifestuje się w aspekcie fizycznym, ale reprezentuje KONFLIKT emocjonalny, gdzie równocześnie są obecne dwa przeciwstawne uczucia, blokujące się nawzajem. Te dwie ścierające się siły stanowią paliwo podtrzymujące zawieszenie. Praca ćwiczeniowa będzie dawała dostęp czuciowy do zawieszenia oraz pozwalała je puszczać. Natomiast dopóki konflikt emocjonalny nie zostanie uświadomiony i rozwiązany, zawieszenie będzie powracać, tak jak i sytuacja konfliktowa w życiu. Połączenie pracy nad reprezentacją w aspekcie fizycznym aspektu konfliktowego stanowi sedno Analizy Bioenergetycznej.

Rodzaje zawieszeń

• WIESZAK (mogę zależeć jeśli kontroluję)
Lęk przed: złamaniem
Siły ścierające: strach ponad złością
Energia: gotowa na starcie
Nieświadomy przekaz: „NIE BĘDĘ SIĘ BAĆ”

• STRYCZEK (mogę istnieć jeśli nie czuję)
Lęk przed: unicestwieniem
Siły ścierające: pofragmentowane
Energia: wycofana
Nieświadomy przekaz: „TO NIE JESTEM JA”

• KOLUMNA (mogę być wolny jeśli nie pragnę)
Lęk przed: nadużyciem
Siły ścierające: kontrola przeciw pragnieniom
Energia: przesunięta
Nieświadomy przekaz: „JESTEM PONAD TYM”

• HAK (mogę być blisko tracąc wolność)
Lęk przed: użyciem
Siły ścierające: autonomia kontra zadowalanie
Energia: wstrzymana
Nieświadomy przekaz: „ZNIOSĘ WSZYSTKO BYŚ ZOSTAŁ”

• KRZYŻ (mogę przeżyć jeśli się poddam)
Lęk przed: opuszczeniem
Siły ścierające: cierpienie i uwikłanie
Energia: zapadnięta
Nieświadomy przekaz: „CZY KTOŚ MI POMOŻE?”


HAK: „Co mogę dla Ciebie zrobić”?



Wyobraźmy sobie sytuację, kiedy ktoś nas przekracza i czujemy narastającą złość, ale z lęku przed opuszczeniem zatrzymujemy złość, uśmiechamy się i dobrotliwie mówimy: „no dobrze, masz rację”. Czujemy jak wszystko w środku się w nas gotuje, krew podpływa do twarzy, mięśnie tężeją, zęby zaciskają się niczym imadła….
Jednocześnie wewnątrz towarzyszy nam potężny lęk: „kiedy wyrażę sprzeciw, zostanę ukarany i porzucony”. Lęk, który siłą chłodu stali, zatrzymuje żar złości. Więc uśmiechamy się pogodnie, godząc się powierzchownie z przegraną, a wewnętrznie czując potrzask: „nie ma dla mnie wyjścia”

Dylemat konfliktowy:
„KIEDY WYBIORĘ SIEBIE, STRACĘ CIEBIE. KIEDY WYBIORĘ CIEBIE, TRACĘ SIEBIE”

PUŁAPKA bycia dobrą i grzecznym…
Ta wysoko zorganizowana pułapka ma ściany zbudowane z gniewu, ale ich cementem jest lęk. Za każdym razem, gdy pojawia się złość na bycie użytym, równocześnie pojawia się lęk przed utratą bliskiej osoby. Lęk scala ściany, które rozsadza złość. Obie siły są równie mocne. Dochodzi do zwarcia i status quo. Złość zostaje wycofana z obwodów do środka w postaci naładowanej, skoncentrowanej energii, „zapieczonej” i tak właśnie powstaje jakość gniewu. Ukryty w środku, będzie przypominać o każdym przekroczeniu i w możliwych momentach całą „serdecznością” postawy bierno-agresywnej, będzie szukał ujścia dla swojego ładunku, domagając się wyrównania wobec ceny tracenia siebie: swojej WOLNOŚCI i AUTONOMII na rzecz innych.

DYNAMIKA CIAŁA
W tym zawieszeniu ładunek złości jest równie mocny jak ładunek lęku. Osoba czuje narastające pobudzenie w mięśniach, ich gotowość do sprzeciwu i postawienia granicy. Ale lęk zatrzymuje całą ekspresję i spycha ją do środka. Wysiłek włożony w powstrzymanie akcji jest większy niż sama potrzeba wyrażenia. Można by powiedzieć, że mięśnie pracują stale na pobudzeniu: skurcz do wyrażenia, na co idzie kolejny skurcz, by zatrzymać, rosnące pobudzenie.

Zobaczymy więc duże brzuśce mięśniowe, ale dość krótkie. Nie ma fazy rozluźnienia, ani przestrzeni na wydłużenie. Taka osoba musi trzymać ładunek i wytwarzać kolejny, by zatrzymać skutecznie ekspresję.

To tak jakbyśmy wyobrazili sobie, ciągłą próbę zrobienia kroku do przodu. Wystawiam nogę i ją cofam, i jeszcze raz. Ale nie ma odpoczynku między fazami.
Ciało staje się skompresowane. Patrząc mamy wrażenie, że osoba mogłaby być wyższa.
Kark jest skrócony, głowa wysunięta do przodu w pozycji do ataku, ale zaprzecza temu wyraz twarzy: grzecznej dziewczynki czy dobrego chłopca.

Górne plecy są naładowane, powstaje fizyczna półeczka przeciążeniowa, którą można dosłownie rozumieć jako magazyn powstrzymanej złości, skompresowanej do gniewu. Ramiona będą zwisać pozornie swobodnie, ale będziemy widzieć duże mięśnie, pokazujące nad aktywność. Łokcie będą lekko zgięte. Powstaje wrażenie jakby osoba trzymała w rękach wiadra z wodą. Ten rodzaj GOTOWOŚCI SPOCZYNKOWEJ NA PRZYJĘCIE OBCIĄŻENIA jest charakterystyczny dla całego ciała. Patrząc na tułów widzimy stłoczenie mięśni i tkanek.

Nogi podobnie jak ręce są masywne, uda często wyglądają jak u zawodnika podnoszącego ciężary. Pupa jest podwinięta i zaciśnięta. Patrząc mamy wrażenie podwiniętego ogona, to odpowiedź na lęk, ale też na skontrolowanie impulsów płynących z miednicy.

Cała postaw woła: „DŹWIGAM ŚWIAT NA RAMIONACH I DOBRZE TO ROBIĘ”. Możemy przełożyć to na język konfliktowy: „ZNIOSĘ WSZYSTKO BYŚ ZOSTAŁ”

JAK SOBIE POMÓC
Oczywiście pozwolenie sobie na wyrażanie i stawanie za sobą jest kierunkiem, ale równocześnie największym zagrożeniem. Dlatego w przypadku tego zawieszenia tak dobre i ważne jest rozpoczęcie pracy od ciała, a nie w relacji do. Wszystko, co będzie służyło wydłużaniu i rozciąganiu mięśni jaki i oddechu, będzie dawało więcej przestrzeni w sobie na siebie. Jak nie trudno się domyśleć poczucie stłoczenia emocjonalnego i gotowania się we własnym sosie uczuciowym jest częstym doświadczeniem przy tym zawieszeniu.

• GŁOS – to najsilniejszy kanał wyrażanie siebie i dostępu do lęku, i złości. Praktyka mówienia, krzyczenia, skandowanie NIE jest pierwszym krokiem. W aucie, pod mostem można oswajać swój głos, doświadczając jego mocy.

• GRANICE- dopuszczenie w myślach, to mi przeszkadza: „odsuń się”, a potem praktykowanie tego samodzielnie z użyciem rąk, jakbyśmy kogoś przesuwali ze słowami: „zrób mi miejsce” jest dobrą codzienną praktyką (otwieramy dłonie, ściągamy łokcie do łopatek i wyrzucamy ręce przed siebie)

• SPONTANICZNOŚĆ w tańcu, bieganiu, śpiewaniu (dobrze w grupie, by oswoić schowane części siebie)

• MASAŻ: głęboka praca z pancerzem piersiowym, karkiem i podstawą czaszki: ożywianie ich i przywracanie czucia skamieniałym częściom.

• ZRZUCANIE Z PLECÓW- podstawowe ćwiczenie rozładowujące: wymach łokciami w tył jakbyśmy chcieli kogoś zwalić ze słowami: „złaź, daj mi żyć”

• WŚCIEKŁOŚĆ- jest celem do pracy terapeutycznej. Osoba z „hakiem” latami zatrzymywała swoją złość, ma więc całe pokłady wściekłości do wyrażenia. Terapeuta nie tyle potrzebny jest, by pomagać pomieszczać uczucia (zwykle osoba dobrze pomieszcza siebie) ale by przyjmować, kiedy osoba dotknie swojej złości i zacznie wyrażać wściekłość, by zostać wtedy z nią, z wpierającą obecnością: „masz do tego prawo”.

DZIECIŃSTWO.

DZIECKO POTRZEBUJE POWIEDZIEĆ NIE, ZANIM POWIE TAK. Szanujmy „nie” naszych dzieci. Ich potrzebę spontaniczności i kreatywności w ekspresji. Opuszczanie nie jest dobre, ale przytłoczenie bliskością i nie pozostawienie dziecku przestrzeni na samo stanowienie jest równie trudnym doświadczeniem. Spętanie symbiozą, brak zgody na oddalanie się dziecka, czyni niewolnika w dorosłym życiu.

I pamiętajmy zwieracze są gotowe do pracy, kiedy dziecko ma 2,5 roku. Nie zarządzajmy wydaleniem dziecka wcześniej. Za naszą iluzję władzy i wpływu płaci autonomia dziecka.
No a kupa to pierwszy akt WŁASNEJ kreatywności i rodzącego się poczucia sprawstwa- tak czuje maluch: „co ze mnie jest doskonałe”!


KOLUMNA: "Jestem ponad tym"



SCHODZĄC Z PIEDESTAŁU DOSKONAŁOŚCI…

Kolumna (nazywana również piedestałem) jest zawieszeniem, które Lowen widział w kobietach. Badając wiele osób, porównując dynamiki i historie życia, dziś nie mam wątpliwości, że jakkolwiek rzadziej, kolumna dotyczy również mężczyzn.

KTO MNIE TAM WSADZIŁ?!!!
Można by powiedzieć, że ochotników nie brakuje, by uczynić dziecko w jakimś aspekcie wyjątkowym. Piedestał budowany jest zwykle dla /z jednej części dziecka podczas, gdy inna jest odrzucana.

W kolumnie odrzucane jest to, co cielesne, czyli żywe, nieskontrolowane, w jakiś sposób zagrażające dorosłym lub przeszkadzające im. Często w otoczeniu będzie surowy, czyściutki, „święty” opiekun, gratyfikujący cichość, grzeczność i podległość, a piętnujący zabawę, swobodę, czy brudne kolana.
Dziecko szybko uczy się, że „tam na dole” czekają go tylko kłopoty. Wzrasta z poczuciem, że „tam” jest coś z nim nie tak. Czyni obserwacje, że jego przyjemność doprowadza ojca do szału, a mama się obraża kiedy robi, ósemkę sikając…Tak czy inaczej dziecko ustawi się PONAD KŁOPOTLIWYM CIAŁEM, czyniąc bezużyteczną, ZASTYGŁĄ kolumnę z tego, co na dole.

JAK ROZPOZNAĆ?
Głównym odcięciem w tym zawieszeniu jest talia: wąska, zaciśnięta, wyraźnie oddzielająca górę ciała od dołu.

I tak górna część ciała jest zwykle mało rozwinięta (odpowiednio: dziewczęca lub chłopięca), drobna, obkurczona, wątła. Jakby ktoś zatrzymał czas we wczesnym wieku nastoletnim. Natomiast głowa dumnie trzyma się na karku, z lekko uniesioną brodą i twarzą opatrzoną gładkością i niewzruszeniem, emanując komunikatem: „panuję nad wszystkim”.

Dolna część ciała jest zastygła bez przejawów żywotności. Możemy to zobaczyć na 2 sposoby: albo w postaci masywnych, ciężkich nóg, zwłaszcza ud, osadzonych często na nie adekwatnie szczupłych łydkach. Zwykle obrazu dopełniają rozbudowane biodra z nierównomiernym otłuszczeniem lub bardzo duża pupa, wyraźnie odstająca od reszty ciała. Można by powiedzieć, że ten obszar ciała będzie wołał nas jakimś rodzajem zagęszczenia czy zaskakującego zestawienia poszczególnych części ciała.

Ale kolumna może być też reprezentowana w postaci bardzo szczupłych, patykowatych nóg, które niczym dwie szczapy są wbite w ziemie, a na nich sztywno osadzony jest tułów.
Niezależnie od tego jaką formę obrało ciało, wrażenie jest to samo: „MOJE NOGI NIE SĄ DLA MNIE” i nie są moje. Ludzie opisują odczucia z nóg jako: dwie ciężkie kłody albo ołowiane pale, których nie można oderwać od ziemi, którym nie można zaufać i na prawdę się na nich oprzeć.

GÓRA LEPSZA OD DOŁU?
Osoba z tym typem zawieszenia, często świadomie, przypisuje górze ciała sprawczość, doskonałość, atrakcyjność, przeżywając dół ciała jako zwierzęcy, nieczysty, kłopotliwy jednym słowem wymagający skontrolowania. I właśnie temu służy odcięcie w tali, które jak najlepsze sznurowanie gorsetowe, oddzielna górę ciała od dołu, chroniąc ego, no właśnie przed czym…?

HISTERIA CZY JEDNAK HISTORIA?
Stojąc na piedestale uwaga skupiona jest głównie na nogach, ale to wspaniały odwracacz uwagi od głównego zagrożenia jakim jest miednica. To właśnie od uczuć z niej płynących ma nas chronić odcięcie w tali. (O miednicy napisałam 2 obszerne artykuły, linki znajdziecie Państwo na dole artykułu).

Miednica odbiera masę przeciążeń psychofizycznych właściwie przez wszystkie etapy rozwojowe dziecka. Typ zawieszenia, jakim jest kolumna, pokazuje głównie jak to, co impulsowe i cielesne było nie przyjęte, i kontrolowane. To jaka była odpowiedź otoczenia będzie determinować stosunek dziecka, a później dorosłego do Ja cielesnego. Jeśli jest ono przeżywane jako obrzydliwe czy wstrętne, albo zagrażające, albo kłopotliwe zostanie ono na wszelkie możliwe sposoby skontrolowane, wycofane z kontaktu i pozbawione czucia (jeśli chodzi o zaburzenia seksualne, często dzieje się to bardzo dosłownie: nie czuję siebie „tam”).

DOŚWIADCZENIE:
Proszę stanąć na prostych nogach. Zacisnąć uda i pośladki. Wciągnąć brzuch. Oddychać tylko do klatki. Co Państwo poczuli? Zwykle słyszę opisy: ciśnienie narastające w głowie, napieranie od środka ciała, tłocznię, która pompuje, ale nie znajduje ujścia. Pozostaje tylko wybuchnąć lub zemdleć, by doznać ulgi, by choć na chwilę przerwać mechanizm ładowania, bez możliwości adekwatnego rozładowania energii. Witamy w świecie kolumny, gdzie histeria stała się pomocnym rozwiązaniem konfliktu.

GDY ŻAR NIE MOŻE BYĆ SPOŻYTKOWANY….
emocjami spłonie głowa. Miednica jest centrum energetycznym, niezależnie jak to magicznie brzmi: tam wydalamy, tam mamy orgazm, tam rodzimy. Bardzo wiele się dzieje w tym obszarze. Doświadczenie powyżej polegało na zatrzymaniu ładunku energii (wyłącznie) mięśniowej, a zapewne po minucie pojawiło się PRZESUNIĘCIE ENERGI. Zrobiło się więcej na górze, gęściej, intensywniej, trudniej do pomieszczenia… Jeśli dodamy do tego aspekt psychiczny i działanie emocji, to można sobie wyobrazić jak ładunek trzymany w dole będzie szukał ujścia w górze. Zobaczymy intensywne płomienie objawowe w postaci: omdleń, krzyków, płaczu, guli w gardle, rumieńców, potów tzw.: histeria, która jest niczym innym niż próbą regulacji napięcia psychofizycznego. Gasząc, więc płomienie nie możemy zapominać o tlącym się żarze, który będzie szukał kolejnego momentu uwolnienia.

JAK SOBIE POMÓC?
David Bowie śpiewał „Let’s dance”, polecam let’s kick! Nic nie będzie dawało lepszych efektów w ożywieniu nóg i przywróceniu przepływu w miednicy jak kopanie (ulubione ćwiczenie Lowena każdego poranka do dziewięćdziesiątki).

Klasyczne w leżeniu na plecach z nogami prostymi w materac: 100, 200 ile w duszy gra, a właściwie na ile nieożywione ciało będzie miało pojemności, pamiętając o dźwięku.
Można kopać nogami zgiętymi. Można kopać w staniu w materace czy worek.
I można kopać w tył w czworakach: bardzo dobre na uwolnienie pupy!
Podrzucanie miednicy na materacach też będzie świetne.
Wszystko co przywróci życie w nogach i zdejmie trochę nadaktywności z tułowia i głowy, pozwalając na ponowne połączenie góry z dołem.

PO CO SCHODZIĆ Z PIEDESTAŁU?
Głównie dla lepszego dostępu do przyjemności, pozwoleniu sobie na niedoskonałość i doświadczenie namiętności. A ta jest bardzo cielesna:)!



STRYCZEK: "Opuścić ciało, by przetrwać"




"czy kiedy drzewo upada w lesie,
to czy wydaje jakiś dźwięk
skoro nie ma tam kogoś,
kto mógłby go usłyszeć„
T. Ogden

Historia, jaką niesie stryczek, to historia bardzo wczesnego opuszczenia. Dziś wiemy już, że to nie tylko pierwsze miesiące życia dziecka, ale też ostatnie miesiące ciąży oraz, to jak dziecko przyszło na świat, może determinować powstanie tego zawieszenia.

Opuszczenie jest tu rozumiane nie tylko relacyjnie. Opuszczając brzuch matki, dziecko opuszcza swój bezpieczny, znany mikrokosmos, na rzecz chłodnego, obarczonego grawitacją świata. To przejście progowe, wejście w obce i stymulujące, gdzie ratunkiem są ciepłe, obecne i przyjmujące ramiona opiekunów. Niezmienne, miękkie, dostępne… kojące zagrożenia płynące z nowej rzeczywistości. A zagrażać może wszystko, co jest ponad możliwości przetworzenia przez niedojrzały układ nerwowy niemowlaka.

Co w szczególności:
• ciężki poród
• wcześniactwo
• urazy, choroby okołoporodowe i związane z nimi procedury medyczne
• mama w depresji okołoporodowej
• brak mamy i brak wystarczająco dobrego INNEGO TRZYMAJĄCEGO
• wrogość, chłód, wycofanie „nowego Świata”
• brak dostrojenia do potrzeb nowo narodzonego

Człowiek szczególnie na tym etapie rozwojowym doświadcza siebie przez ciało, właściwie tylko przez ciało, inne kanały wymian zewnętrznego z wewnętrznym dopiero będą się wykształcać. To odczucia płynące z ciała jak: błogość, głód, spokój, chłód, ból, sytość są podstawowymi stanami wypełniającymi wszechświat dziecka, z czego pojemność na nie jest dość niska. Niemowlak nie może zostawać głodny czy pozostawiony sam sobie, to go nie sfrustruje, bo ten stan jeszcze się nie wykształcił. Na tym etapie niezaspokojone potrzeby, bardzo szybko stają się tsunami uczuciowym, zalewając dziecko lękiem przed unicestwieniem.

JAK TO SIĘ DZIEJE W CIELE?
Jeśli nie jestem w stanie czegoś przeżywać, nie mogę też nad tym w żaden sposób panować, muszę się od tego oddzielić. To co płynie z ciała staje się wrogie, zalewające, bo nieposkromione i tak ciało dziecka staje się dla niego największym zagrożeniem, na które jedyną DOSTĘPNĄ odpowiedzią jest ROZSZCZEPIENIE.

Pierwsza FRAGMENTACJA (SEGMENTACJA), za razem najsilniejsza to właśnie STRYCZEK, ODDZIELAJĄCY Ego od Ja cielesnego. Dziecko zamieszkuje w głowie, w świecie fantazji i intelektu. Człowiek wycofuje się z tego, co jest źródłem cierpienia - w tym wypadku jest to ciało, które w swojej odpowiedzi czuciowej reprezentuje chłód (zwykle emocjonalny) otoczenia.
Naturalnym odruchem jest odsunięcie się od tego, co nas przestrasza czy zadaje nam ból. To jest właśnie reakcja głowy. Przesuwa się do boku w stosunku do pozostałej części ciała, stając się jakby zewnętrznym, niezależnym obserwatorem w stosunku do fizycznej reszty: „to nie jestem Ja”, „mnie tam nie ma”….

SPĘKANA TAFLA LODU
Jeśli wyobrazimy sobie zacisk u podstawy czaszki, który jak pancerna łapa oddziela wszystko napływające z ciała do głowy, możemy odczuć siłę PĘKNIĘCIA. To pierwotne pęknięcie efektem domina, przeniesie się w dół fragmentując dalej całe ciało. Można by się zastanowić dlaczego ciepłe, miękkie ciało wytwarza napięcie typu „kruchy lód”. Dzieje się tak dlatego, że ciało w obronie przed zagrożeniem uruchamia całą sieć reakcji. Następuje spłycenie oddechu, co ogranicza ruchomość oraz procesy metaboliczne. W efekcie dziecko ZAMIERA, utrzymanie tego stanu dłużej z powoduje ZMROŻENIE ciała. Pęknięcia zapewniają oddzielenie części ciała od siebie, ograniczając możliwości kumulowania się ładunku uczuciowego oraz przekazywania go. Mięśnie się skracają, ciało sztywnieje dążąc do obkurczenia swojej powierzchni. I tak powstają kolejne pęknięcia. Ręce oddzielają się się od tułowia. Zaciśnięte stawy separują kolejne części ciała. Oczy wycofują się w głąb czaszki lub czujnie krążą po otoczeniu. Nadchodzi ZIMA, czas przetrwania.
Moje ciało przestaje być moje. Chłód nie jest już moim chłodem, ból moim bólem, pragnienia są czymś nieznanym. Ja cielesne zostaje zmrożone i po fragmentowane. Rzeczywistość ciała zostaje skontrolowana i podporządkowana ego, jego fantazjom, tworząc potężną ILUZJĘ:
„jestem bezpieczny tylko w głowie, im mniej czuję, tym lepiej”.

U DOROSŁEGO
Powstałe napięcie przesunie głowę lekko w bok, jakbyśmy z wyżyn umysłu z DYSTANSEM I NIECHĘCIĄ spoglądali na to brzydkie, fizyczne „coś” tam w oddali, na nizinach. Taka osoba często opisuje swoje ciało jako obce, utrudniające, zimne, sztywne, niepotrzebne. Zwykle o nie nie dba. Obsługuje je. Towarzyszące objawy somatyczne zmuszają do zwrócenia się w stronę ciała, ale zwykle wzmacnia to poczucie niechęci do Ja fizycznego, które zawodzi i jest kłopotliwe: „mi nic nie jest, to ono choruje”.

Taki stan utrzymuje się zwykle do momentu wejścia w relację. Doświadczana bliskość, intymność i dotyk stają się niepokojące, zagrażające lub budzące bliżej nieokreśloną tęsknotę. Człowiek czuje się poskładany z miliona kawałeczków lodu, często nie pasujących do siebie, których tylko sztywne trzymanie zapobiegnie nieodwracalnemu rozpadowi.

Życie skupione jest w głowie. Energia skumulowana w tułowiu, wycofana z obwodów tak, by zmniejszyć możliwość przyjmowania bodźców, ograniczając ich intensywność już na poziomie kontaktu. Stopy przyjmują kształt, jakby ziemia parzyła. Chcące się od niej oderwać palce są podkurczone, by zając jak najmniej miejsca. Oddech jest ledwo zauważalny.

Na szczęście stryczek w takiej sile nie jest częsty, ale już wiele osób w sytuacji stresu, zagrożenia, ekscytacji nieświadomie przyjmie pozycję stryczka. Poczuje znajomy rodzaj zmrożenia w ciele, zwykle nieświadomie oddalając się od siebie cielesnego, by w taki sposób skontrolować pojawiające się uczucia.

INNI
Kiedy mamy taką osobę w bliskiej relacji, żyjemy w poczuciu stałego dobijania się do niej. Czujem się za ciepli, za dotykalscy, przekraczający bliskością. Z czasem mamy ochotę potrząsnąć nią: „hej, jesteś tam?”.

JAK SOBIE POMÓC?
Niezależnie jaką formę pracy wybierzemy w przywracaniu czucia ciału, ma to dziać się WOLNO, z równoczesnym OSWAJANIEM i zwiększeniem TOLERANCJI na przejawy życia w ciele.
Żywotność jest zagrażająca przy tym zawieszeniu, ego będzie w wielkim niepokoju w kontakcie z głębszym oddechem, szybszym biciem serca, rozlewającym się ciepłem. AMBIWALENCJA jest naturalną reakcją na proces rozmrażania ciała. Rozmrozi się wszystko, również to co wyparte: przerażenie, rozpacz czy wściekłość. Dlatego tak ważne są:

3 POZIOMY PRACY prowadzone równocześnie:
• uziemienie przestraszonej głowy,
• ożywianie ciała ze stałym sprawdzaniem jakości uziemienia,
• zwiększanie możliwości rozpoznawania i pomieszczania otwierających się uczuć.

Czyli kiedy się trochę ożywimy, zwróćmy się natychmiast do Ego sprawdzając czego ono potrzebuje. Pozwalajmy sobie czuć co przychodzi, nie zamieniając tego we wrogie fantazje na temat tego, co przychodzi.

Głębszy oddech jest pierwszą praktyką do badania naszej reakcji na zwiększenie poziomu żywotności. Dopiero potem samo uziemienie.
Rozpocznijmy od doświadczania własnego dotyku, dopiero później sprawdźmy jak to jest w kontakcie z drugą osobą.

Zasada IM WOLNIEJ, TYM SZYBCIEJ jest tu najlepszą wskazówką.
I jeszcze jedno. Po zimie zawsze przychodzi WIOSNA!



STRACH NA WRÓBLE (KRZYŻ): "Czy jest ktoś dla mnie?"



KRZYŻ: KIEDY CIERPIENIE ODBIERA ZMYSŁY.

Być może część z Państwa doświadczyła momentu, kiedy patrząc w oczy drugiego człowieka, doznajemy przeszywającego ukłucia bólu. Przez tę mikro sekundę, kiedy dusza spotyka duszę, ogarnia nas rozpacz i beznadzieja osoby, z którą wymieniliśmy spojrzenie. Łzy napływają do oczu, zabiera oddech i z przestrachem otrząsamy się z tego stanu, uspakajając się, że to była tylko iluzja. Oczywiście zawsze możemy wszystko relatywizować, ale możemy też uznać siłę neuronów lustrzanych i gotowość serca do kontaktu z drugim człowiekiem wraz z tym co niesie w sobie. Możemy też pomyśleć, że być może spotkaliśmy właśnie kogoś z zawieszeniem „krzyż” zwanym inaczej „strach na wróble”.

Informację o tym zawieszeniu zbierałam przez ostatnią dekadę. Po pierwsze z racji tego, jak skąpe są opisy w książkach Lowena, po drugie, że „krzyża” jest stosunkowo mało wśród nas, zwłaszcza w pełnej formie. Jest jeszcze jedna kwestia: dynamika tego zawieszenia łączy w sobie jakości: haka, wieszaka i oczywiście stryczka. To nie ułatwiło sprawy w klaryfikacji, co jest tak naprawdę jakościami „krzyża”.

BÓL A CIERPIENIE.
Ból jest wpisany w proces życia. Na potrzeby tego opracowania rozróżniam ból jako intensywny stan przejściowy i cierpienie, jako skutek długofalowy, doznawanego bólu, często nasilony przez brak wystarczająco wspierającego Otoczenia.

Kiedy przywołamy w pamięci pobieranie krwi, jest to nieprzyjemne uczucie, z chwilowym bólem ukłucia, które nie zostaje w nas na zbyt długo. Jeśli jednak wejdziemy w sytuację, kiedy osoba pobierająca, nie mogąc znaleźć naczynia wkuwa się po raz 3, 4, 5, siła naszej reakcji jest odruchowa. Wstrzymujemy oddech, napinamy mięśnie, odwracamy wzrok. Poziom naruszenia, jakie odczuwamy, wymaga od nas determinacji i siły woli byśmy pozwolili dalej na kontynuowanie. Niektórzy z nas zemdleją. Inni się zezłoszczą. Część ucieknie. Ale każdy z nas będzie próbował poradzić sobie szukając: „WYJŚCIA Z SYTUACJI”.

I to właśnie możliwość WYBORU odciąża całą sytuację, czyniąc ją dyskomfortową, ale nie traumatyzującą.

PIERWSZY POZIOM: czynniki trwale naruszające ciało.
• Ciężka choroba fizyczna, kiedy intruzywność leczenia przekracza możliwość pomieszczenia. Jeśli myślimy o małym dziecku, to wszytko co będzie robione na ciele, będzie doświadczane jako robione „na mnie”. Dziecko nie umie się jeszcze racjonalnie oddzielić od ja cielesnego. Każdy ból, unieruchomienie, przytrzymanie może być przeżyte jako naruszające.
• Przemoc i nadużycia seksualne, uwikłane dodatkowo w poczucie zależności od sprawcy przy jednoczesnym braku osoby, do której można byłoby się zwrócić.
• Wypadki z utratą części ciała lub wypadnięciem funkcji, długotrwałe unieruchomienie, nadmierna ekspozycja w słabości.

Wymienione wyżej sytuacje są tylko przykładami, w jakich okolicznościach może powstać krzyż. Można by powiedzieć:

CIERPIENIE FIZYCZNE + UWIKŁANIE + OPUSZCZENIE = KRZYŻ

DRUGI POZIOM: utrata nadziei.
Ciało umęczone bólem jest wystarczającym powodem do oddzielenia się od niego. Każdy z nas ma doświadczenie, kiedy coś nam dokucza i poczucie ulgi, kiedy to mija. Gdy ciężko, przewlekle chorujemy, kiedy doznajemy traum, ulga nie następuje, albo następuje za rzadko w stosunku do odczuwanego bólu. Wraz z brakiem ulgi następuje powolne obumieranie nadziei. Wyjścia ewakuacyjne niebezpiecznie się oddalają, a poczucie wpływu (wyboru) zanika. Co więcej na jakimś poziomie konieczny jest stan pogodzenia się ze wszystkim, co nas spotyka, bo jeśli jest to leczenie, to dla naszego dobra. A jeśli jest to sytuacja z bliską nam osobą, równocześnie nadużywającą nas, to zwyczajnie z lęku przed odwetem i utratą. Ten ŁYKNIĘTY KONFLIKT zawiesza się w nas rozpościerając ramiona i przytwierdzając w środku stan cierpienia.

WEWNĘTRZNE UKRZYŻOWANIE.
Dochodzi więc do sytuacji, kiedy z jednej strony doświadczamy cierpienia, a z drugiej strony nie widzimy dla siebie ratunku. Można by powiedzieć, że wewnętrznie jesteśmy przybici do cierpienia, a każda próba sprzeciwu wobec sytuacji oznacza utratę życia lub utratę obiektu, co dla dziecka właściwie jest zbliżonym doświadczeniem. Zarówno leczenie jak i opiekun są przeżywani jako sytuacja bez wyjścia, gdzie nie ma możliwości sprzeciwienia się.

Doświadczana przemoc staje się uprawniona wewnątrz i nie można przeciw niej wystąpić. Narasta impuls do oddania doznanego cierpienia, który natychmiast jest jeszcze mocniej zatrzymywany w sobie, z lęku przed napływającymi morderczymi impulsami. To są graniczne doświadczenia, które nie bez powodu opisywane są jako: „utrata zmysłów”, czy „lęk przed szaleństwem”.

DYNAMIKA CIAŁA: dlaczego krzyż?
Powstają dwie belki napięciowe, które podtrzymują, a zarazem kontrolują resztę bezwładnego ciała. Pozioma wzdłuż łopatek i pionowa wzdłuż prostowników grzbietu. To jest system napięć, który pozwolił przetrwać i równocześnie to, co dziś nie pozwala puścić i żyć. Możemy mieć takie wrażenie jakby ciało miało osunąć się w dół. A jednocześnie czujemy, że w środku jest jakiś drąg, na którym to wszystko wisi: opadająca głowa, lekko pochylona w bok i oczy, które nadludzkim wysiłkiem będą patrzeć w górę wołając do otoczenia: „CZY KTOŚ MI POMOŻE”, „JA JUŻ NIE MOGĘ, RATUNKU”

CIAŁO W KONFLIKCIE:
W diagnozie, kiedy czytamy ciało szukamy między innymi sprzecznych jakości tzw.: REPREZENTACJI KONFLIKTOWYCH. Krzyż jest świetnym przykładem na to, jak różne, niezależne dynamiki zamknięte są w jednym systemie, jakby dany człowiek miał części z różnych osób. W tym zawieszeniu takich reprezentacji jest co najmniej kilka, co wskazuje na siłę i głębokość ścierających się konfliktów, a więc też intensywność cierpienia w życiu.

JAK SOBIE POMÓC?
Przede wszystkim w terapii. Nie polecam tu pracy samodzielnej, bo poziom bólu doświadczonego w opuszczeniu, a nie rzadko w uwikłaniu jest w moim poczuciu zapisem możliwym do otwierania w towarzyszeniu wspierającej i rozumiejącej poziom doznawanego cierpienia osoby. Puszczanie tego bólu oznacza również dopuszczanie morderczych impulsów i stworzenie przestrzeni na wyrażenie ich.

TOWARZYSZENIE W CHOROBIE:
Dzieciom, dorosłym, starszym… Mało mówimy w Polsce, że nie ma konieczności cierpienia z bólu. Sam ból to dość. Wręcz przeciwnie, mam poczucie, że cierpienie jest nadal gloryfikowane.
Niewielu jest jeszcze specjalistów zajmujących się zmniejszeniem bólu w chorobie. Zdaje się też, że jest małe przyzwolenie na dostępność środków, tak radykalnie poprawiających jakość życia w bólu. Kiedy myślę o pacjentach neurologicznych czy onkologicznych ogarnia mnie bezradność na to, że są narażani na skalę bólu, która dziś możliwa jest do zmniejszenia. Cóż „domaganie się” wydaje się nadal właściwym słowem w dbaniu o jakość życia naszych chorych.

DZIECKO W BÓLU
Dziecko wobec bólu jest zupełnie bezradne, niezależnie fizycznego czy psychicznego.
To, co bez wątpienia będzie czynnikiem chroniącym, to by nie dochodziło do opuszczenia, gdy dziecko choruje. O tym czy krzyż się zawiesi (poza poziomem doświadczonego bólu) decyduje też jakość wsparcia i obecności przy dziecku w czasie jego cierpień: i tych malutkich, i tych wielkich.

KRZYŻ W DOROSŁOŚCI.
Utrata, złamane serce, żałoba, ciężka choroba to sytuacje gdzie w każdym z nas dynamika krzyża może się uaktywnić, niezależnie od zwieszenia wyjściowego. Kiedy rozpoznajemy w sobie tendencję do beznadziei, zapadania i gdy myśli o śmierci są i dają ulgę, krzyż wita do naszych drzwi. Zatroszczmy się wtedy o siebie szczególnie. Nie w samotności, zdecydowanie w towarzystwie, które nas wtedy uniesie. Choćby dosłownie.

WIESZAK: "Nie będę się bać!



DZIEŃ DOBRY MÓJ WIESZAKU!
Jak przyjąć nie przyjęte.

Wieszak jest najczęściej spotykanym typem zawieszenia emocji, chętnie łączącym się w pary z innymi zawieszeniami.
Wieszak jest odpowiedzią na zderzenie konfliktowe między uczuciami strachu, który każe zamierać i się wycofać, a złością, która pcha do obrony czy ataku.
Te dwa przeciwstawne uczucia, „unieruchamiają” osobę czyniąc ją bezsilną, a z czasem nieświadomą działających w niej sił. To właśnie tworzy stan zawieszenia, który manifestuje się w ciele, co nie znaczy, że jest uświadomiony.

JAK TO SIĘ DZIEJE?

STRACH- PIERWSZA SIŁA.
Kiedy dziecko jest przestraszone, wstrzymuje oddech i zamiera. Jego oczy rozszerzają się ze zdziwienia, a potem przerażenia. Napływa też fala smutku, bo boję się tego, kogo kocham. Gardło jest ściśnięte milczeniem. Lęk zabiera nogi. Cała aktywność ciała ZOSTANIE PODCIĄGNIĘTA DO GÓRY, zgodnie z atawistyczną reakcją „zjeżania” wszystkiego co można.
Nikt nie lubi się kogoś bać! Strach wywoła:

ZŁOŚĆ I SPRZECIW- DRUGA SIŁA.
Przestraszone oczy zostaną opatrzone gniewnym ściągnięciem brwi i czoła. Napływająca fala sprzeciwu, zacznie napierać na gardło i zostanie zatrzymana zatrzaskiem zaciśniętych żwaczy. Głowa wysunie się do przodu. Narastający ładunek złości ściągnie mięśnie rąk, podkurczając palce dłoni w stronę zaciśniętych pięści. Nogi będą napięte jak sprężyny, zabierając stopom pełny kontakt z ziemią. GOTOWOŚĆ.

STARCIE.
Siły lęku i złości zaczną się ścierać. Zwykle strach „przed” jest większy niż złość „do”. Całe ciało zewrze się, by zatrzymać falę sprzeciwu znajdując się tym samym w IMADLE uczuć konfliktowych. Naturalnym jest, kiedy dziecko całym sobą protestuje. Gdy mamy już doświadczenie stłumionego sprzeciwu, kolejne próby narażałyby na jeszcze większy lęk: czy to przed stratą czy karą. Rozwiązaniem konfliktowym staje się zatem powstrzymywanie i zaprzeczanie uczuciom.
I tak powstaje dorosły „lękiem podszyty” i w gniewie zatrzymany. To podszycie jest mocno obecne i równie mocno zaprzeczone.

U DOROSŁEGO.
Ramiona i barki są uniesione do góry, głowa wysunięta do przodu, klatka niczym tarcza napięta, ustawiona wdechowo, mars na czole dopełnia informacji:
„Nie będę się bać” i równocześnie „nawet nie próbuj”.
Takie osoby deklarują, że boją się tylko w ekstremalnych sytuacjach, co stanowi nieświadome rozwiązanie konfliktowe. Przecież jeśli nie ma się czego bać, nie ma się też na co złościć, a tym bardziej gniewać. W taki sposób oba uczucia zostają „pogodzone”.

JAK PRACOWAĆ Z WIESZAKIEM
Dla każdego zawieszenia UZIEMIENIE jest podstawową praktyką ściągającą nadmiar energetyczny, który jest w górze ciała w dół.
Ustawione lękowo ramiona i zatrzymany tam ładunek złości, zapieczonej w gniew, będzie dobrze reagować na każdy ruch rękami w dół. Uderzanie pięściami w łóżko czy w poduszki czy nawet w powietrze będzie adekwatną praktyką. Ważne w DÓŁ, nie przed siebie. Słowa takie jak: NIE; BAŁEM SIĘ CIEBIE; NIE MASZ PRAWA; mogą być pomocne w wyrażaniu sprzeciwu i zbliżaniu się do zawieszonych uczuć.

JAK ZACZĄĆ?

• UŚWIADOMIĆ.
Jeśli słyszycie Państwo komentarze: „co jesteś taki spięty”, „no puść te ramiona”, „ale masz groźną minę” to może warto wpuścić na chwilkę dłużej myśl, co też Ci ludzie we mnie widzą. I może dobrze jest pójść do lustra i popatrzeć na siebie, zwłaszcza przed i po uziemieniu.

• PRZYJĄĆ OBECNOŚĆ WIESZAKA DZIŚ,
z otwarciem na treści, które wynikają z tego zawieszenia i są częścią MOJEJ historii.

• POCZUĆ.
Zgłaszany dyskomfort „no nie mogę opuścić ramion, próbuję, ale one się nie słuchają” daje dobry wstępny moment rozpoznania czuciowego. Proponuję sprawdzić jak będzie kiedy 20 razy machniemy pięściami w dół, ze słowem „nie”! Być może pierwszy raz od lat poczujecie Państwo, że ręce ważą i poczujecie ten słodki ciężar ramion, które zaczęły podlegać grawitacji i spływać w dół. To właśnie zawieszenie puszcza.

• ŁĄCZYĆ.
Zacząć obserwować: kiedy budzi się mój wieszak, na jakie sytuacje i co ja wtedy czuję albo czego nie mogę czuć?

• ROZPOZNAĆ KONFLIKT:
Jakim siłom podlegam, co jest moim wewnętrznym starciem, co odtwarzam?
Do tego pomocna jest już terapia.

Gdy ktoś jest przestraszony, a nie czuje tego jest w stanie zawieszenia.
Gdy ktoś się złości, a zaprzecza temu jest w stanie zawieszenia.

Odwiesić się nie jest łatwo, ale zdecydowanie jest to możliwe!


Autor: Marzena Barszcz

piątek, 24 marca 2017


Tymianek i jego niesamowite, uzdrowicielskie działanie.



Od wiek wieków uważa się, że tymianek posiada niesamowite właściwości przeciwwirusowe, przeciwgrzybiczne, przeciwreumatyczne, antyseptyczne i przeciwpasożytnicze, w związku z czym jest nagminnie wykorzystywany w leczeniu wszelkich schorzeń i przypadłości.
Jego użyteczność sięga czasów średniowiecza, kiedy to jako antidotum na różnego rodzaju dolegliwości tworzono mieszanki ziołowe, w których główną rolę odgrywał właśnie tymianek.

Tymianek i jego niesamowite, uzdrowicielskie działanie.

Systematyczne stosowanie wywaru z tymianku zmniejsza bagaż wirusów ciążących na organizmie, co skutkuje pozytywnie w przypadku stwardnienia rozsianego, Hashimoto, czy chociażby reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS, reumatyzm).
Tymianek w swej strukturze zawiera sporą ilość witamin i minerałów, takich jak żelazo, potas czy wapń, które dodatnio wpływają na prawidłowość kreowania czerwonych krwinek, normalizacji ciśnienia krwi, czy rozpowszechnia antyoksydantów w organizmie. Jest także bogatym źródłem kwasu foliowego, witaminy A oraz C, a także witamin z grupy B.
Spożywanie naparu z tymianku wpływa kojąco na towarzyszący nam kaszel i bóle mięśni. Działa rozkurczowo i wykrztuśnie, co sprzyja w leczeniu zapalenia krtani i oskrzeli. Pozwala obniżyć gorączkę, a także stymulować pamięć. Jest niezbędnikiem w walce z wszelkiego rodzaju stanami zapalnymi i ma silne działanie przeciwnowotworowe.



TYMIANEK – PRZEPIS
Do przyrządzenia naparu z przeznaczeniem do stosowania zewnętrznego i do płukania niezbędna jest 1 łyżka suszu z tymianku i szklanka wrzątku. Ziele należy parzyć przez 10 minut, a przed użyciem odcedzić.
Jeśli zaś walczymy z infekcjami dróg oddechowych wyciąg z tymianku będzie skuteczny, jeśli przyrządzimy go wg następującej receptury: 25 gramów suszonego tymianku parzymy przez 10 minut, zalewając go dwoma szklankami wrzącej wody.
WARTO PAMIĘTAĆ!
Spożywając wywar z tymianku należy pamiętać, aby nie przekroczyć bezpiecznej dziennej dawki. Zaleca się spożywanie 1/3 szklanki przed posiłkami lub po. Z kolei płukanki z naparu można stosować do kilku razy dziennie.

Hashimoto – naturalne leczenie autoimmunologicznego zapalenia tarczycy



  1. Leczenie chorób tarczycy to skomplikowany proces. Powszechnie uznaje się, że Hashimoto jak i inne pokrewne jej choroby są nieuleczalne (!). Terapia podręcznikowo-akademicka sugeruje podawanie w takich przypadkach hormonów, zwykle do końca życia pacjenta.
Tym samym uruchamia się jednak proces powodujący deficyt pierwotnej funkcji wydzielniczej gruczołu tarczycy. Leczenie hormonalne powoduje jedynie odwleczenie choroby w czasie. Później okazuję się, że niedoczynność tarczycy wynika głównie z ubytków witaminowo-mineralnych, a występująca autoagresja ma związek z infekcjami bakteryjno-wirusowymi.

Jak więc uzdrowić tarczycę (m.in. Hashimoto) ?

Przyczyn pojawiania się choroby tarczycy wymienia się wiele, dlatego też terapia jest długotrwała i skomplikowana, a także ociera się o różne aspekty naszego życia. Najnowsze badania naukowe pozwoliły opracować raport, dający chorym szansę na pełne wyzdrowienie, bez zbędnego faszerowania się hormonami.
Główne przyczyny występowania chorób tarczycy to:
  • Braki witaminowe – szczególne znaczenie ma tutaj niski poziom witamin z grupy B oraz witaminy D3.
  • Niedobór jodu nieorganicznego – jod występujący w soli jodowanej jest bowiem niewystarczający dla organizmu.
  • Uboga lub niewłaściwa dieta – zawierająca nieodpowiednią ilości witamin i mikroelementów, bazująca na nadmiarze nabiału, pszenicy, tłuszczów trans i cukrów prostych, powodujących chroniczne stany zapalne.
  • Grzyby typu Candida – powodujące przewlekłe choroby i nadwyrężające działanie układu hormonalnego.
  • Zaburzenia związane z jelitami – głównie ich nieszczelność, polegająca na przedostawaniu się do organizmu metali ciężkich, toksyn i niestrawionego pokarmu ale także ich duża zawartość w złogi, które prowadzą do tego, że jelita nie wchłaniają należycie pełnowartościowych substancji oraz nie produkują białych krwinek układu odpornościowego.
  • Antykoncepcja hormonalna – powodująca olbrzymie rewolucje w układzie hormonalnym. Niekiedy zachodzi konieczność całkowitego odstawienia środków antykoncepcyjnych aby móc podjąć skuteczne próby kuracji tarczycy.
  • Nieobecność prekursorów i prohormonów – bez udziału, których tarczyca nie jest w stanie samoistnie wytwarzać szczególnych dla dobrego zdrowia hormonów. Ich deficyt jest najczęściej wynikiem nie dostarczania ich z pokarmem lub brakiem odpowiedniego ich wchłaniania z pokarmu.
  • Patogeny wewnątrzkomórkowe – powodujące autoagresję i mutację komórek.
  • Uboga flora bakteryjna – powodująca nienależyte przyswajanie witamin oraz naturalnych czynników terapeutycznych.
  • Smog elektromagnetyczny – zaburzający energetykę pracy komórek człowieka, co skutkuje obumieraniem lub mutowaniem komórek, zwłaszcza w przypadku chorób tarczycy.
  • Choroby autoimmunologicznie pokrewne – prowadzące zwykle do występowania chorób w parach bądź trójkątach. Zaburzenia tarczycy bardzo często występują wspólnie z chorobami układu krążenia oraz cukrzycą.

HASHIMOTO – antidotum na chorobę

Chorujący na Hashimoto doskonale znają podstawy tejże choroby. Niemniej jednak warto choć w małym stopniu zarysować jej obraz z punktu widzenia organizmu i reakcji w nim zachodzących. Otóż stan chorobowy zaczyna się od braków witaminowo-mineralnych, a w następstwie prowadzi to do przewlekłego stanu zapalnego organizmu.
Przebieg chorobowy może postępować, wówczas przeciwciała zaczynają być skierowane przeciwko enzymom lub tkankom tarczycy, powoli doprowadzając ją do wyniszczenia. Tarczyca wówczas ze zwiększoną intensywnością uwalnia hormony i ten stan określa się jako jej nadczynność.
Hashimoto podąża stopniowo prowadząc z nadczynności w niedoczynność tarczycy, poprzez płynne wyniszczanie jej komórek, co w następstwie prowadzi do braku fizycznej możliwości produkowania przez nią hormonów. Istotne znaczenie ma fakt, iż długotrwałe uszkodzenia wynikające z autoagresji prowadzą do nieprzemijającej niedoczynności tarczycy, wynikającą z fizycznej awarii tego gruczołu.
Po latach tarczyca jest cała w strzępach i przestaje w zupełności pracować. Niezwykle niebezpieczną i szkodliwą metodą używaną w przypadku przewlekłego Hashimoto, jest terapia jodem 131, który transmituje promieniowanie BETA. Jest to metoda stosowana na szczęście rzadko ale zdarzają się jej pojedyncze przypadki. Jest ona na tyle groźna, że całkowicie wyniszcza pozostałości gruczołu tarczycy i jesteśmy skazani na życie bez niej.

Schemat leczenia Hashimoto jest stopniowy i polega na:

  1. Hashimoto niedoczynność tarczycy
Chcąc wyleczyć się z Hashimoto musimy niejako cofnąć bieg choroby, a dokładnie doprowadzić do nadczynności tarczycy.
  1. Niedoczynność tarczycy zdrowa tarczyca
Sposób doprowadzenia tarczycy z niedoczynności do stanu zdrowego nie jest skomplikowany, pod warunkiem, że gruczoł ten w dalszym ciągu egzystuje i nie jest całkowicie zniszczony. W przeciwnym razie szanse na wyleczenie są nikłe. Dlatego też ważne jest aby opisaną metodę leczenia zastosować w początkowym stadium choroby.

Schemat leczenia tarczycy możemy podzielić na 6 newralgicznych płaszczyzn:

Higiena życia
Jelita – każdy proces leczenia należy rozpocząć od odnowy jelit, poprzez ich oczyszczenie i uszczelnienie za pomocą powszechnie dostępnych diet i suplementacji..
Żywienie
– z diety należy wykluczyć cukry rafinowane, syropy glukozowo-fruktozowe, słodycze, produkty rafinowane, pszenicę, którą można zastąpić kaszami lub ryżem, sól morską białą i sól jodowaną, mleko oraz nabiał, tłuszcze w postaci płynnej za wyjątkiem oleju lnianego, oliwy z oliwek i oleju z nasion chia, tłuszcze w postaci stałej za wyjątkiem oleju kokosowego, masła klarowanego, smalcu i słoniny, słodkie napoje, napoje zimne, pokarmy oraz napoje w plastikowych opakowaniach, ryby, używki typu alkohol i papierosy.
– wśród żywności, którą należy spożywać wymienia się wszelkiego rodzaju kiszonki takie jak sok z kiszonych ogórków czy kiszonej kapusty, świeżo wyciskane soki owocowo-warzywne, wodę, olej lniany, olej z rokitnika, sól himalajską lub kłodawską. Smażymy tylko na tłuszczach stałych czyli na słoninie, smalcu, maśle klarowanym lub oleju kokosowym. Do dopuszczalnych pokarmów zalicza się wszelkiego rodzaju przyprawy, takie jak kurkuma i pieprz (zawsze w parze), papryka, pietruszka, goździki, kolendra, kardamon, cynamon cejloński, imbir, szafran, oregano, rozmaryn, liść laurowy, ziele angielskie czy pieprz ziołowy, świeże papryczki chili, ashwagandha, czyli inaczej witania ospała, peruwiański żeńszeń maca, jajka i mięso.
Sen
Podczas snu mózg oczyszcza się z toksyn, które wyprodukował w ciągu dnia. Brak snu przez kilka dób może prowadzić do zgonu z przemęczenia i zatrucia. Stąd też sen jest niezwykle ważny w procesie leczenia niedoskonałości tarczycy.
Ruch
Podczas ruchu stymulujemy organizm do wytwarzania hormonów, również tarczycę. Zaleca się codzienne od 30 do 45 minut ruchu/sportu.
Otoczenie
Eliminujemy z otoczenia wszystko to co zawiera aluminium lub teflon, toksyczne ubrania, trujące kosmetyki, ograniczamy do minimum używanie urządzeń elektromagnetycznych, odrzucamy fluor.



Suplementacja
Głównie witamina D oraz wapń, selen, cynk, żelazo, witamina E, witaminy z grupy B (zwłaszcza B12), probiotyki.
Zioła
Wyciąg z jeżówki pospolitej (echinacea), lukrecja, dąbrówka rozłogowa, ashwagandha, bakopa drobnolistna, żeńszeń syberyjski, morszczyn pęcherzykowaty, siemię lniane, czarny orzech, melisa lekarska.
Walka z patogenem
W pierwszym etapie zaleca się odrobaczanie, które można prowadzić równorzędnie z oczyszczaniem jelit. Zaleca się aby odrobaczanie przeprowadzać 1-2 razy w roku, zwłaszcza gdy mamy częsty kontakt ze zwierzętami lub dużo podróżujemy. Następnym krokiem jest poddanie się wybranej metodzie walki z patogenem, wśród których wymienia się:
  1. Protokół leczenia zakażeń bakteriami i wirusami wewnątrzkomórkowymi
  2. Protokół Buhnera PLUS, czyli naturalny protokół leczenia bakterii wewnątrzkomórkowych i wirusów
  3. Protokół jodowy dr. Browsteina
Protokół ten polega na zastosowaniu płynu Lugola. Przed przystąpieniem do jego stosowania musimy mieć pewność, że nie jesteśmy na niego uczuleni, sprawdzając to poprzez jego wsmarowanie w skórę brzucha lub nadgarstka. Jeśli nie zauważymy niepokojących oznak uczuleniowych, wówczas możemy spokojnie przystąpić do zastosowania protokołu. Płyn Lugola najlepiej jest połączyć z sokiem owocowym, gdyż w kompozycji z wodą może posiadać odpychający smak. Dawkowanie płynu odbywa się w następujący sposób:
  • Tydzień I – 1-2 krople 1xdziennie
  • Tydzień II – 3-5 kropli 1xdziennie
  • Tydzień III – 4-7 kropli 1xdziennie
  • Każdego tygodnia zwiększamy dawkę o kilka kropel, tak aby w konsekwencji dojść do proporcji 40-60 kropli dziennie, stosując je dwa razy dziennie po 20-30 kropli
  • Gdy dojdziemy do dawki 30 kropli dziennie, wówczas dawkę dzielimy na pół, czyli dwa razy dziennie po 15 kropel.
Przyjmowanie tego specyfiku może nieść za sobą niestety niepożądane objawy, takie jak zawroty głowy, osłabienie czy nudności. Wówczas przyjmowanie płynu należy wstrzymać na okres 2-3 dni, a następnie go wznowić.
Dążeniem tej terapii jest nasycenie tarczycy jodem do tego stopnia aby odbudowana mogła rozpocząć swoją funkcjonalność od początku.
Należy pamiętać, że każdy organizm jest inny i niezbędna jest jego dogłębna obserwacja podczas kuracji. Tym samym należy indywidualnie wypracować sobie własny tok leczenia.
DHEA
To substancja produkowana przez ludzki organizm w korze nadnerczy, przekształcana, zwłaszcza przez tarczycę w niezbędne hormony. W związku z tym, że wraz z upływem lat nasz organizm produkuje coraz mniej DHEA, ważne jest jej uzupełnianie.
W praktyce zaleca się wprowadzenie tego suplementu po 35 roku życia. Dawkowanie DHEA jest nastepujące:
  1. w przypadku kobiet – 1xdziennie od 5 do 25 mg
  2. w przypadku mężczyzn – 1xdziennie od 10 do 50 mg
Niezależnie od płci dawkowanie suplementu należy uprzednio skonsultować z lekarzem.
Sztuczny hormon tarczycy – proces odstawiania leków
Podczas terapii powoli zmniejszamy dawki sztucznych hormonów tarczycy, bacznie obserwując nasz organizm. Pierwsze podejście obniżające dawkę zaleca się w 3-5 tygodniu terapii. W trakcie leczenia Hashimoto, TSH może osiągać wysokie progi , co jednak nie przekłada się na globalny nastój.
Niestety czas przyjmowania sztucznych hormonów ma horrendalny wpływ na czas i powodzenie leczenia. Osoby przyjmujące leki przez długi czas, zwykle poddane są dłuższemu leczeniu, a gwarancja odzyskania zdrowia w 100% nie jest pewnikiem. Wynika to z dwóch powodów a mianowicie:
  1. Całkowitego rozleniwienia tarczycy, spowodowanego dostarczaniem sztucznych hormonów, a tym samym zanikiem używanego dotąd narządu,
  2. Nieodwracalnych zmian i uszkodzeń tarczycy, które są zwykle następstwem autoagresji lub chronicznego stanu zapalnego.
Podsumowując należy przypomnieć, że aby kuracja była skuteczna w 100% i przyniosła wymierne korzyści należy oczyścić i uszczelnić jelita (sposoby) oraz odnowić florę bakteryjną w organizmie.
Istotne znaczenie ma również fakt, iż przed podjęciem decyzji o leczeniu, należy koniecznie skonsultować się z lekarzem, gdyż stosowane na co dzień leki i suplementy diety mogą bowiem wchodzić w interakcję z powyższymi substancjami.

czwartek, 16 marca 2017



Ból piersi: przyczyny bólu piersi

Ból piersi wielu kobietom kojarzy się z nowotworem - zupełnie niesłusznie. Przyczyny bólu piersi mogą być różne: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS), mastopatia, torbiele czyli cysty, gruczolakowłókniaki albo brodawczaki. Ból piersi może również powodować źle dobrana bielizna. Jak rozpoznać przyczynę bólu piersi? I jak złagodzić ból piersi?
Ból piersi, ich obrzmienie i nadwrażliwość na dotyk mogą obrzydzić każdej kobiecie życie. Dlatego warto poznać przyczyny bólu piersi i metody radzenia sobie z nim.
Bóle piersi najczęściej mają podłoże fizjologiczne. Nie są związane z chorobą, ale z naturalnymi procesami zachodzącymi w organizmie kobiety. Trzeba jednak pamiętać o tym, że mogą być również sygnałem poważnego problemu zdrowotnego, dlatego powinno ustalić się ich przyczynę. Czasami występują cyklicznie, kiedy indziej niecyklicznie. Mogą obejmować obydwie piersi lub tylko jedną, a czasami wyłącznie jej mały fragment. Niekiedy dolegliwości są stosunkowo niewielkie i sprowadzają się do nieznacznej wrażliwości na dotyk, tkliwości piersi. Kiedy indziej pojawiają się uporczywe bóle utrudniające kobiecie codzienne funkcjonowanie.

Ból piersi: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) może powodować ból piersi. Wahania stężenia hormonów to najczęstsza przyczyna bólu piersi u kobiet między 20. a 40. rokiem życia. Fizjologiczny spadek estrogenów i jednoczesny wzrost progesteronu w drugiej połowie cyklu miesiączkowego powoduje m.in. zatrzymywanie się wody w tkance gruczołowej. Piersi stają się twarde, obrzmiałe, bolesne. U niektórych kobiet za te objawy może odpowiadać także wzrost prolaktyny. Ból, na ogół tępy, rozlany, pojawia się cyklicznie na kilka dni przed miesiączką i zwykle ustępuje wraz z pojawieniem się krwawienia. Stanowi on jeden z objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Nawracające bóle piersi przed menstruacją czasami są łagodne, nie pojawiają się podczas każdego cyku, kiedy indziej stają się dla kobiety poważnym problemem. Ograniczają aktywność fizyczną, powodują rozdrażnienie, nerwowość, przyczyniają się do stanów depresyjnych. Poprawę samopoczucia mogą przynieść zmiany w diecie. Należy ograniczyć spożycie soli, mocnej herbaty, kawy, kakao, czekolady, napojów typu cola, alkoholu. Jednocześnie powinno się wzbogacić jadłospis w produkty bogate w witaminy E, A i z grupy B. Uważa się, że mogą one zmniejszyć nadwrażliwość i obrzęk piersi. Warto też wypróbować inne sposoby łagodzenia bólu piersi: zimne okłady, picie herbatek z ziół moczopędnych w drugiej połowie cyklu, stosowanie preparatów z olejem z wiesiołka lub leku o unikatowej kompozycji ekstraktów roślinnych (Mastodynon). Wiele kobiet odczuwa wyraźne złagodzenie zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w tym bólu piersi, dzięki dobrze dobranej doustnej antykoncepcji hormonalnej.

Ból piersi: ciąża i połóg

Ból piersi w ciąży może być kłujący i napadowy lub ciągły. Może pojawić się już około 5 tygodnia: piersi stają się obrzmiałe i wrażliwe na dotyk. Pomóc może odpowiednia bielizna, chłodne okłady czy naprzemienne natryski (ciepły-chłodny). Po porodzie co trzecia kobieta cierpi na zapalenie gruczołów mlecznych. Z powodu zatkanych kanalików mlecznych pierś najpierw puchnie, potem staje się zaczerwieniona i wrażliwa na dotyk. Pomaga odciąganie pokarmu laktatorem i przystawianie, mimo bólu, dziecka do piersi. Bezkonkurencyjne są okłady z liści kapusty - liść trzeba sparzyć i ostudzony włożyć pod stanik. Jeśli dojdzie do ostrego stanu zapalnego, interweniować musi lekarz: zaleci stosowanie leczniczych maści, okładów, zażywanie antybiotyków.

Ból piersi: mastopatia (piersi mastopatyczne)

Ból piersi, któremu towarzyszy obrzmienie, twardość oraz gruczolistość (liczne zgrubienia w piersiach) może świadczyć o mastopatii. Ból piersi wywołany mastopatią zazwyczaj ustępuje jednocześnie z rozpoczęciem miesiączki, potem powraca. Przyczyną mastopatii są zwykle zaburzenia hormonalne, najczęściej zbyt niski poziom progesteronu w stosunku do estrogenów. Zmiany miewają zwykle panie między 30. a 40. rokiem życia, po menopauzie stopniowo zanikają. Lekarz zleca wykonanie USG, oznaczenie poziomu hormonów we krwi, niekiedy mammografię. Jeżeli nie ma podejrzenia o nowotwór piersi, należy przywrócić równowagę hormonalną. Przynajmniej raz w roku należy zgłaszać się na badania kontrolne. To ważne, bo w przerośniętej tkance piersi mogą się tworzyć torbiele.

Ból piersi: torbiele czyli cysty

Zazwyczaj dopiero duże torbiele mogą powodować ból promieniujący do pachy, a te niewielkie są zazwyczaj jedynie wyczuwalne pod palcami jako małe, twarde guzki. Torbiele nazywane są też cystami, pojawią się zazwyczaj między 30. a 50. rokiem życia. Torbiele to pęcherzyki wypełnione płynem. Przy dotyku są gładkie i można je swobodnie przesuwać między palcami. Aby rozpoznać torbiel, lekarz zleca USG lub mammografię i zazwyczaj biopsję cienkoigłową. W przypadku bólu piersi, biopsja przynosi również natychmiastową jego redukcję.
Zdarza się, że piersi bolą, chociaż tak naprawdę nic im nie dolega. Powody mogą być banalne, takie jak źle dobrany biustonosz, noszenie ciężkiej torby na ramieniu, delikatny uraz, np. podczas zabawy dzieckiem, czy nadwerężenie mięśni w czasie ćwiczeń lub przedświątecznych porządków. Przyczyną bywa jednak także choroba. Bolesność jednego sutka przy jednoczesnym pojawieniu się wysypki po jednej stronie ciała sygnalizuje półpasiec. Przy schorzeniu tym podaje się leki antywirusowe i przeciwbólowe. Ostry ból nasilający się przy kichaniu, kasłaniu, skrętach tułowia, zlokalizowany pomiędzy piersiami lub tylko w jednej z nich może natomiast świadczyć o zapaleniu stawów żebrowo-mostkowych. Przypadłość tę leczy się niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi.

Ból piersi: gruczolakowłókniaki

Gruczolakowłókniak powoduje ból piersi bardzo rzadko - jedynie w przypadku nagłego rozrostu, w wyniku którego dochodzi do krwawego wylewu w obrębie guza. Gruczolakowłókniak piersi w dotyku jest gładki i twardy, może mieć wielkość ziarnka grochu albo małej cytryny. Najczęściej występuje w pobliżu brodawki. Pojawia się przeważnie przed 30. rokiem życia, także u nastolatek. Powstają na skutek nadmiernego rozwoju tkanki gruczołowej i włóknistej w piersi. Dla potwierdzenia diagnozy przeprowadza się USG i ewentualnie biopsję, by zbadać tkanki pod mikroskopem pod kątem obecności komórek nowotworowych. U kobiet poniżej 25. roku życia z powodu gruczolakowłókniaków rzadko rozwija się rak i dlatego pozostawia się je do obserwacji. Ale na życzenie kobiety mogą być także usunięte. W średnim wieku i starszym wieku trzeba je usunąć i sprawdzić, czy nie zawierają komórek nowotworowych. U starszych pań istnieje znacznie wyższe ryzyko rozwoju nowotworu złośliwego.

Ból piersi: brodawczaki

Ból piersi spowodowany brodawczakiem może być bardzo silny. Wszystko przez to, że brodawczaki tworząc się w przewodach mlecznych, blokują je co prowadzi do powstawania stanów zapalnych i bolesnych ropni. Dotyka kobiety 40- i 50-letnie, przed menopauzą. Przy ucisku z piersi lub brodawki wydobywa się surowiczy lub mleczny wyciek. Wydzielina może być zabarwiona krwią. Chore miejsce oczyszcza się chirurgicznie.

Ból piersi: rak piersi

Ból piersi, który powoduje rak piersi pojawia się zazwyczaj dopiero gdy guzek osiągnie rozmiar co najmniej 2 centymetrów. Dlatego tak ważne jest, by zaraz po wyczuciu każdej zmiany w piersi skonsultować się z lekarzem.

Pokwitanie i przekwitanie

W obu tych okresach życia zdarzają się bóle piersi. U dziewcząt związane są z rozrostem tkanki gruczołowej sutków i ruszeniem pełną parą produkcji żeńskich hormonów płciowych. U kobiet w okresie klimakterium są skutkiem przeciwstawnego zjawiska – stopniowego zanikania tkanki gruczołowej i wygasania funkcji jajników, co związane jest ze spadkiem stężenia estrogenów i progesteronu. Mogą jednak w tym okresie życia kobiety wystąpić poważniejsze przyczyny bólu. Po 50. roku życia wzrasta ryzyko zmian nowotworowych, zarówno tych łagodnych, jak i złośliwych. Menopauza nie zwalnia zatem z obowiązku regularnego badania piersi.
Co oprócz bólu powinno cię zaniepokoić?
  • wydobywanie się krwistej lub ropnej wydzieliny z brodawki sutkowej
  • wciągnięcie się brodawki sutkowej
  • zmiana wyglądu skóry piersi (przypomina skórkę pomarańczy)
  • gorączka
  • wyczuwalny guzowaty twór
  • powiększenie węzłów pachowych
  • obrzęk, zaczerwienienie, ocieplenie piersi.
·         Autor: Agnieszka Paculanka, Jolanta Dyjecińska - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie"

Ból piersi: przyczyny bólu piersi

maska dr n. med. Marzena Mazurek, ginekolog położnik, Szpital Bielański w Warszawie
Konsultant: dr n. med. Marzena Mazurek, ginekolog położnik, Szpital Bielański w Warszawie
13 komentarze
Autor: Agnieszka Paculanka, Jolanta Dyjecińska - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie"
Ból piersi wielu kobietom kojarzy się z nowotworem - zupełnie niesłusznie. Przyczyny bólu piersi mogą być różne: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS), mastopatia, torbiele czyli cysty, gruczolakowłókniaki albo brodawczaki. Ból piersi może również powodować źle dobrana bielizna. Jak rozpoznać przyczynę bólu piersi? I jak złagodzić ból piersi?
Ból piersi, ich obrzmienie i nadwrażliwość na dotyk mogą obrzydzić każdej kobiecie życie. Dlatego warto poznać przyczyny bólu piersi i metody radzenia sobie z nim.
Bóle piersi najczęściej mają podłoże fizjologiczne. Nie są związane z chorobą, ale z naturalnymi procesami zachodzącymi w organizmie kobiety. Trzeba jednak pamiętać o tym, że mogą być również sygnałem poważnego problemu zdrowotnego, dlatego powinno ustalić się ich przyczynę. Czasami występują cyklicznie, kiedy indziej niecyklicznie. Mogą obejmować obydwie piersi lub tylko jedną, a czasami wyłącznie jej mały fragment. Niekiedy dolegliwości są stosunkowo niewielkie i sprowadzają się do nieznacznej wrażliwości na dotyk, tkliwości piersi. Kiedy indziej pojawiają się uporczywe bóle utrudniające kobiecie codzienne funkcjonowanie.

Ból piersi: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) może powodować ból piersi. Wahania stężenia hormonów to najczęstsza przyczyna bólu piersi u kobiet między 20. a 40. rokiem życia. Fizjologiczny spadek estrogenów i jednoczesny wzrost progesteronu w drugiej połowie cyklu miesiączkowego powoduje m.in. zatrzymywanie się wody w tkance gruczołowej. Piersi stają się twarde, obrzmiałe, bolesne. U niektórych kobiet za te objawy może odpowiadać także wzrost prolaktyny. Ból, na ogół tępy, rozlany, pojawia się cyklicznie na kilka dni przed miesiączką i zwykle ustępuje wraz z pojawieniem się krwawienia. Stanowi on jeden z objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Nawracające bóle piersi przed menstruacją czasami są łagodne, nie pojawiają się podczas każdego cyku, kiedy indziej stają się dla kobiety poważnym problemem. Ograniczają aktywność fizyczną, powodują rozdrażnienie, nerwowość, przyczyniają się do stanów depresyjnych. Poprawę samopoczucia mogą przynieść zmiany w diecie. Należy ograniczyć spożycie soli, mocnej herbaty, kawy, kakao, czekolady, napojów typu cola, alkoholu. Jednocześnie powinno się wzbogacić jadłospis w produkty bogate w witaminy E, A i z grupy B. Uważa się, że mogą one zmniejszyć nadwrażliwość i obrzęk piersi. Warto też wypróbować inne sposoby łagodzenia bólu piersi: zimne okłady, picie herbatek z ziół moczopędnych w drugiej połowie cyklu, stosowanie preparatów z olejem z wiesiołka lub leku o unikatowej kompozycji ekstraktów roślinnych (Mastodynon). Wiele kobiet odczuwa wyraźne złagodzenie zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w tym bólu piersi, dzięki dobrze dobranej doustnej antykoncepcji hormonalnej.


http://www.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/bol/bol-piersi-przyczyny-bolu-piersi_40631.html


Ból piersi: przyczyny bólu piersi

Autor: Agnieszka Paculanka, Jolanta Dyjecińska - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie"
Ból piersi wielu kobietom kojarzy się z nowotworem - zupełnie niesłusznie. Przyczyny bólu piersi mogą być różne: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS), mastopatia, torbiele czyli cysty, gruczolakowłókniaki albo brodawczaki. Ból piersi może również powodować źle dobrana bielizna. Jak rozpoznać przyczynę bólu piersi? I jak złagodzić ból piersi?
Ból piersi, ich obrzmienie i nadwrażliwość na dotyk mogą obrzydzić każdej kobiecie życie. Dlatego warto poznać przyczyny bólu piersi i metody radzenia sobie z nim.
Bóle piersi najczęściej mają podłoże fizjologiczne. Nie są związane z chorobą, ale z naturalnymi procesami zachodzącymi w organizmie kobiety. Trzeba jednak pamiętać o tym, że mogą być również sygnałem poważnego problemu zdrowotnego, dlatego powinno ustalić się ich przyczynę. Czasami występują cyklicznie, kiedy indziej niecyklicznie. Mogą obejmować obydwie piersi lub tylko jedną, a czasami wyłącznie jej mały fragment. Niekiedy dolegliwości są stosunkowo niewielkie i sprowadzają się do nieznacznej wrażliwości na dotyk, tkliwości piersi. Kiedy indziej pojawiają się uporczywe bóle utrudniające kobiecie codzienne funkcjonowanie.

Ból piersi: zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)

Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) może powodować ból piersi. Wahania stężenia hormonów to najczęstsza przyczyna bólu piersi u kobiet między 20. a 40. rokiem życia. Fizjologiczny spadek estrogenów i jednoczesny wzrost progesteronu w drugiej połowie cyklu miesiączkowego powoduje m.in. zatrzymywanie się wody w tkance gruczołowej. Piersi stają się twarde, obrzmiałe, bolesne. U niektórych kobiet za te objawy może odpowiadać także wzrost prolaktyny. Ból, na ogół tępy, rozlany, pojawia się cyklicznie na kilka dni przed miesiączką i zwykle ustępuje wraz z pojawieniem się krwawienia. Stanowi on jeden z objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego. Nawracające bóle piersi przed menstruacją czasami są łagodne, nie pojawiają się podczas każdego cyku, kiedy indziej stają się dla kobiety poważnym problemem. Ograniczają aktywność fizyczną, powodują rozdrażnienie, nerwowość, przyczyniają się do stanów depresyjnych. Poprawę samopoczucia mogą przynieść zmiany w diecie. Należy ograniczyć spożycie soli, mocnej herbaty, kawy, kakao, czekolady, napojów typu cola, alkoholu. Jednocześnie powinno się wzbogacić jadłospis w produkty bogate w witaminy E, A i z grupy B. Uważa się, że mogą one zmniejszyć nadwrażliwość i obrzęk piersi. Warto też wypróbować inne sposoby łagodzenia bólu piersi: zimne okłady, picie herbatek z ziół moczopędnych w drugiej połowie cyklu, stosowanie preparatów z olejem z wiesiołka lub leku o unikatowej kompozycji ekstraktów roślinnych (Mastodynon). Wiele kobiet odczuwa wyraźne złagodzenie zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w tym bólu piersi, dzięki dobrze dobranej doustnej antykoncepcji hormonalnej.

WROTYCZ na kleszcze i inne robaki. Właściwości i zastosowanie wrotyczu ...