BARWY CIAŁA ASTRALNEGO
Dla jasnowidza jedną z podstawowych cech ciała astralnego jest nieustanna
gra barw, które odpowiadają uczuciom, namiętnościom i wzruszeniom oraz ich
odbiciom w astralnej materii. Wszystkie znane nam barwy, jak i te, których
jeszcze nie znamy, istnieją w każdej z wyższych sfer natury, lecz w miarę
przechodzenia z jednego poziomu na drugi, wyższy, stają się one coraz bardziej
delikatne i świetliste. Można więc uznać je za oktawy znanych nam barw. Nie
jest możliwe odtworzenie tych oktaw w sposób fizyczny na papierze i dlatego
powinniśmy pamiętać o tych faktach podczas oglądania barwnych ilustracji,
przedstawiających ciało astralne człowieka.
Poniżej podajemy wykaz głównych barw oraz uczuć, których te barwy są
wyrazem:
Czarna w gęstych chmurach – nienawiść i złośliwość.
Czerwona lub ciemnoczerwone błyski z reguły na czarnym tle – gniew.
Szkarłatny obłok – drażliwość, skłonność do irytacji.
Świetlisty szkarłat na normalnym tle aury – szlachetne oburzenie.
Czerwonokrwista i posępnoczerwona – nieomylny, choć trudny do opisania
kolor, oznaczający zmysłowość.
Brunatnoszara, ciemna, ciężka, jedna z najczęściej spotykanych barw w
ciele astralnym – egoizm.
Brunatnoczerwona, ciemna, zbliżona do barwy rdzy, występująca zwykle w
równoległych pręgach na ciele astralnym – skąpstwo.
Zielonkawo-brązowa, rozświetlana błyskami ciemnej czerwieni lub
szkarłatu – zazdrość. U zakochanego człowieka występuje w większej ilości.
Szara, ciężka, ołowiana – przygnębienie. Podobnie jak brunatnoczerwona
barwa skąpstwa układa się w równoległe pręgi, tworząc jakby klatkę.
Szarosina o wstrętnym i odpychającym odcieniu strach.
Karmazynowa, ciemna i ciężka – egoistyczna miłość.
Różowa – miłość nieegoistyczna. Kiedy jest szczególnie świetlista i
zabarwiona fioletem oznacza uduchowioną miłość ludzkości.
Pomarańczowa – pycha i ambicja. Występuje często razem z wrażliwością i
skłonnością do irytacji.
Żółta – intelekt, ma odcienie od ciemnego do złocistego oraz
jasnoświetlistego cytrynowego lub pierwiosnkowego.
Ciemnożółta ochra – znamionuje skłonność do wykorzystywania intelektu do
egoistycznych celów.
Jasna gumiguta – jest cechą człowieka wyższego typu.
Żółta pierwiosnkowa – oznacza intelekt oddany sprawom ducha.
Złocista – symbolizuje intelekt oddający się filozofii i matematyce.
Zielona – ma szereg znaczeń i wymaga starannego badania w celu poprawnej
interpretacji, najczęściej jednak oznacza zdolność adaptacji, przystosowania
się.
Szarozielona o mulistym wyglądzie – oznacza przebiegłość i skłonność do
oszustw.
Szmaragdowo-zielona – obrotność, pomysłowość i zaradność, stosowane
bezinteresownie.
Błękitno-zielona, blada i świetlista – jest wyrazem głębokiej sympatii i
współczucia, połączonych ze zdolnością doskonałego przystosowywania się, którą
mogą dać tylko te barwy.
Jasnozielona (jabłkowa) – towarzyszy, jak się wydaje, dużej żywotności.
Błękitna, ciemna i jasna – oznacza religijne uczucia. Zawiera ona zwykle
różne odcienie od indygo do głębokiego fioletu i szaroniebieskiego.
Jasnoniebieska, podobna do ultramaryny lub kobaltu – symbolizuje oddanie
się wzniosłym, duchowym ideałom.
Fioletowy odcień wyraża połączenie
miłości i nabożności.
Świetlista liliowo-błękitna, której z reguły towarzyszą złote gwiazdki –
oznacza najwyższe uduchowienie i najszlachetniejsze duchowe dążenia.
Ultrafioletowa – charakteryzuje wyższy i czystszy rozwój psychicznych
zdolności.
Ultraczerwona – jest przejawem niższych psychicznych zdolności człowieka
uprawiającego zło i egoistyczne formy magii.
Radość przejawia się jako rozbłysk ciała astralnego i mentalnego oraz jako
szczególne, drobne marszczenie się powierzchni tego ciała. Wesołość objawia się
w nieco odmienny sposób – jako kipienie oraz stała pogodność.
Zdziwieniu towarzyszy nagły skurcz ciała mentalnego, który zwykle udziela
się także ciału astralnemu i fizycznemu. Jeżeli jest ono przyjemne, to
rozjaśnieniu ulega również pasmo przyjaznego uczucia; kiedy natomiast jest
nieprzyjemne, zwiększa się ilość brązowej i szarej barwy. Taki skurcz powoduje
często nieprzyjemne doznania, odbija się niekiedy na splocie słonecznym i
wywołuje osłabienie i mdłości; czasami potrafi także zaatakować serce,
powodując jego silne bicie, a nawet śmierć.
Ponieważ ludzkie uczucia rzadko kiedy występują w czystej postaci, należy
pamiętać, iż podane wyżej barwy sporadycznie mają doskonałą czystość;
najczęściej są one mieszane. Tak więc czystość wielu barw jest zaciemniana
ciężkim, szarobrązowym odcieniem egoizmu lub zawiera dodatek pomarańczowego
koloru, będącego oznaką pychy.
By móc w pełni zrozumieć znaczenie barw, należy wziąć pod uwagę jeszcze inne
względy, takie jak ogólny blask ciała astralnego, względną doskonałość lub
niedokładność jego konturów, świetlistość poszczególnych ośrodków siły itp.
Żółta barwa intelektu, różowa miłości i niebieska pobożności zawsze znajdują
się w górnej części ciała astralnego; barwy egoizmu, skąpstwa, chytrości oraz
nienawiści są w dolnej jego części; zmysłowe uczucia zazwyczaj unoszą się
pomiędzy tymi dwiema częściami.
Można więc powiedzieć, że u człowieka słabo rozwiniętego dolna część aury
jest raczej szersza niż górna, tak że ciało astralne ma wygląd jaja, którego
cięższy koniec znajduje się u góry. U ludzi bardziej rozwiniętych występuje
odwrotna sytuacja: cięższy koniec znajduje się na dole. Ale ciało ma zawsze
skłonności do zachowania symetrii, toteż takie odchylenia są chwilowe.
Każda cecha, wyrażająca się określoną barwą, ma swój specjalny typ materii
astralnej, a przeciętne położenie poszczególnych barw w ciele zależy od
gęstości (ciężaru) odpowiedniego rodzaju materii. Ogólną zasadą jest, że złe lub
egoistyczne cechy wyrażają się przy pomocy stosunkowo niskich wibracji grubszej
materii, podczas gdy dobre cechy, altruistyczne, znajdują swój wyraz w materii
subtelniejszej. To powoduje, że – na szczęście dla nas – dobre, pozytywne
uczucia trwają dłużej niż złe, a ich skutki utrzymują się długo w ciele
astralnym, chociaż przyczyna, która je wywołała, już przestała istnieć i
została zapomniana. Bywa również tak, że w ciele astralnym jednocześnie
działają dwie wibracje o różnej prędkości drgań, jak na przykład miłość i
gniew. Ich skutki mogą rozwijać się obok siebie, ale większą trwałością będą
się odznaczały te, które występują na wyższym poziomie.
Wzniosła, bezinteresowna miłość i pobożność przynależą do najwyższego
"atomicznego" poziomu astralnego i mają swoje odbicie w odpowiedniej
materii mentalnej sfery. Docierają więc do ciała przyczynowego (wyższej części
świata mentalnego), a nie do niższych poziomów tegoż świata. Jest to bardzo
ważny fakt, na który należy zwrócić szczególną uwagę. A więc ego, które
przebywa w wyższej części świata mentalnego, podlega tylko oddziaływaniu
bezinteresownych myśli. Niższe myśli natomiast wpływają na permanentne atomy.
W rezultacie w ciele przyczynowym mogą występować luki, ale nie brzydkie
barwy, odpowiadające niższym uczuciom i myślom. Na przykład egoizm wyrazi się
jako brak miłości i sympatii. Kiedy jednak ustąpi on miejsca swojemu
przeciwieństwu, luka w ciele przyczynowym przestaje istnieć, wypełnia się.
Jakkolwiek wzmożenie barw wulgarnych w ciele astralnym nie znajduje
bezpośredniego wyrazu w barwach ciała przyczynowego, to jednak może przyćmić
świetlistość barw reprezentujących przeciwne zalety w ciele przyczynowym.
Aby należycie zrozumieć wygląd ciała astralnego, należy przede wszystkim
zapamiętać, że cząsteczki, z których się ono składa, pozostają stale w bardzo
szybkim ruchu. W większości wypadków barwne obłoki przenikają się wzajemnie,
przetaczają jeden nad drugim, pojawiają się i znikają. Kiedy się tak
przesuwają, powierzchnia tej świetlistej mgły przypomina nieco powierzchnię
gwałtownie wrzącej wody. Poszczególne barwy nie zachowują więc tego samego
położenia, jakkolwiek istnieją pewne normalne właściwe im położenia, w kierunku
których ciążą i stale powracają.
Analizując barwy ciał astralnych u człowieka pierwotnego, przeciętnego i
rozwiniętego, wyodrębniamy pewne charakterystyczne cechy. Zgodnie z nimi mamy:
1. Typ człowieka pierwotnego (dzikiego) – występuje u niego przewaga
zmysłowości, chytrości, podstępności, egoizmu i chciwości. Ciemnoszkarłatne
plamy oznaczają skłonność do gwałtownych wybuchów gniewu; śladów uczuć miłości
i przyjaźni jest bardzo mało, a ślady intelektu i pobożności są najniższego
rzędu. Kontury ciała są nieregularne, barwy rozmazane, ciężkie i gęste. Całe
ciało robi wrażenie chaotycznego, skłóconego i nieopanowanego;
2. Człowiek przeciętny – jeszcze przeważa u niego zmysłowość, choć
jest jej znacznie mniej niż u człowieka pierwotnego; króluje także egoizm i
nadal występuje skłonność do oszustw dla osiągnięcia osobistych korzyści,
chociaż zielona barwa zaczyna ulegać podziałowi na dwa wyraźne odcienie,
świadczące, iż chytrość i przebiegłość przeistaczają się stopniowo w zdolność
przystosowania. W dalszym ciągu zaznacza się skłonność do gniewu, ale uczucie
przyjaźni i pobożności oraz intelekt są silniejsze i w wyższym stadium rozwoju.
Na ogół barwy są bardziej zdecydowane i jaśniejsze, choć żadna z nich nie jest
w pełni zdecydowana. Zarysy ciała astralnego są lepiej zaznaczone i
regularniejsze;
3. Człowiek rozwinięty – prawie całkowicie zanikły u niego
niepożądane cechy; u szczytu ciała znajduje się pasmo barwy fioletowej,
świadczące o obecności aspiracji duchowych. Nad głową i dookoła niej występuje
świetlisty obłok barwy żółtej, oznaczającej intelekt. Nieco niżej znajduje się
szerokie pasmo błękitu pobożności, jeszcze niżej w poprzek tułowia jaśnieje
szersze pasmo różowej barwy przyjaźni i miłości, a w dolnej części widoczna
jest duża ilość zieleni, oznaczająca zdolność przystosowania się i sympatię.
Barwy są jasne, świetliste i rozłożone w wyraźne pasma, całość natomiast
stwarza wrażenie ładu i doskonałego opanowania.
Ciało astralne w miarę rozwoju człowieka coraz bardziej upodabnia się do
ciała mentalnego i prawie całkowicie staje się jego odzwierciedleniem w
grubszej materii świata astralnego. Oczywiście oznacza to, że człowiek prawie
całkowicie rozciągnął kontrolę swojego umysłu nad pragnieniami i nie pozwala
wodzić się na bezdroża. Podlega on, rzecz jasna, okolicznościowym
rozdrażnieniom i niepożądanym zachciankom, ale już umie bronić się przed nimi i
nie ulegać im. Na jeszcze wyższym szczeblu rozwoju ciało mentalne staje się z
kolei odbiciem ciała przyczynowego, ponieważ człowiek uczy się teraz stosować
wyłącznie do podniet wyższego "ja" i zgodnie z nimi kierować swoim
rozsądkiem.
Tak więc ciała astralne i mentalne mają bardzo mało własnych,
charakterystycznych barw, są raczej odzwierciedleniem ciała przyczynowego – w
takim stopniu, w jakim pozwalają na to niższe oktawy barw. Charakteryzuje je
opalizacja barw, podobna do gry światła macicy perłowej, nie dająca się
zupełnie opisać.
W ciele astralnym rozwiniętego człowieka występuje pięć prędkości wibracji,
a u człowieka przeciętnego jest ich co najmniej dziewięć z domieszką różnych
odcieni. Wielu ludzi ma 50 lub 100 prędkości, skutkiem czego powierzchnia ciała
rozpada się na wielką ilość małych wirów i krzyżujących się prądów, które
ścierają się ze sobą w wielkim zamieszaniu. Jest to wynikiem niepotrzebnych
wzruszeń i zmartwień, wypełniających życie przeciętnego człowieka na Zachodzie
i pochłaniających dużą część jego energii.
Ciało astralne wibrujące jednocześnie pięćdziesięcioma różnymi sposobami
jest nie tylko szpetne, ale również stanowi poważne utrapienie. Można je
porównać do ciała fizycznego dotkniętego w poważnym stopniu porażeniem, do ciała,
w którym wszystkie mięśnie drgają równocześnie i bezładnie. Astralne przejawy
tego stanu są zaraźliwe i udzielają się każdej wrażliwej osobie, która się
zbliży, wywołując w niej bolesne uczucie niepokoju i zmartwienia. Właśnie
dlatego, że miliony ludzi ulegają w ten sposób niepotrzebnym pragnieniom i
uczuciom, osobom wrażliwym jest tak trudno żyć w wielkim mieście lub poruszać
się wśród tłumu. Te stałe zaburzenia astralne mogą nawet oddziaływać za
pośrednictwem sobowtóra eterycznego na system nerwowy i wywoływać choroby
nerwowe.
Ośrodki zapalne w ciele astralnym są podobne do czyraków i wrzodów w ciele
fizycznym; są nie tylko bardzo bolesnymi, ale także słabymi punktami, przez
które uchodzi siła życiowa. W praktyce nie są odporne na niekorzystne wpływy i blokują
dopływ dobrych. Niestety taki stan jest często spotykany. Lekarstwem może być
eliminowanie zmartwień, strachu i utrapień. Uczeń okultyzmu nie może mieć
osobistych uczuć, podlegających zewnętrznym ujemnym wpływom w jakichkolwiek
warunkach.
Jedynie małe dzieci mają białą lub prawie bezbarwną aurę, ponieważ barwy
pojawiają się dopiero w miarę rozwoju cech osobowości. Ciało astralne dziecka
często przedstawia najpiękniejszy widok: jego barwy są czyste i świetliste,
wolne od plam zmysłowości, chciwości, złej woli i sobkostwa; dziecko przynosi
je z ostatniego swojego życia – niektóre dobre, niektóre złe, co daje możliwość
zobaczenia przyszłego życia.
Żółta barwa, znajdująca się zawsze w pobliżu głowy, jest źródłem wyobrażeń o
aureoli, otaczającej głowy świętych, gdyż kolor żółty najłatwiej dostrzec
osobie, znajdującej się na progu jasnowidzenia. Niekiedy dzięki szczególnej
aktywności intelektu barwa żółta staje się widzialna nawet w materii fizycznej,
tak iż może ją dostrzec zwykły fizyczny wzrok.
Ciało astralne stanowi pewną uporządkowaną całość, w której są ułożone jego
barwy. Nagły wybuch namiętności lub uczucia może narzucić całej lub prawie
całej materii inną prędkość wibrowania, wywołując przez to nieoczekiwane
skutki, podobne do przejścia potężnego huraganu, co powoduje pomieszanie
wszystkich barw. Przy nagłym przypływie uczucia czystej miłości, kiedy matka
chwyta swoje dziecko w objęcia i pokrywa pocałunkami, jej ciało astralne
zostaje gwałtownie wstrząśnięte, a zwykłe barwy chwilowo zastępuje różowy kolor
miłości.
Analiza tego zjawiska wykryła cztery odrębne skutki:
1. W ciele astralnym można zaobserwować zwoje lub wiry o żywej barwie,
wyraźnie zarysowane, stwarzające wrażenie trwałych, nasycone mocnym, jasnym
światłem wewnętrznym. Każdy z nich w swej istocie jest myślokształtem,
powstałym w tonie ciała astralnego; myślokształtem, który ma się z niego
wyłonić i skierować w stronę przedmiotu uczucia. Te wirujące obłoki żywego
światła są niezwykle miłe, choć trudne do opisania.
2. Całe ciało astralne jest pokryte poziomymi, wibrującymi pręgami
szkarłatnego światła, znacznie trudniejszymi do opisania z powodu niezwykle
dużej prędkości ich ruchu.
3. Ciało astralne jest pokryte czymś w rodzaju błony koloru różowego, co
sprawia, że jego zawartość jest widziana jak przez barwne szkło.
4. Szkarłatny blask wypełnia całe ciało astralne, przenikając w pewnym
stopniu inne barwy; gdzieniegdzie zagęszcza się on w nieregularne, unoszące się
wiązki, swoim kształtem przypominające na wpół uformowane obłoki.
Ta gra barw nie trwa dłużej niż kilka sekund, po czym ciało astralne powraca
do swojego normalnego stanu, ponieważ poszczególne rodzaje materii, zgodnie ze
stopniem swej gęstości, wracają do właściwej im sfery ciała. Niemniej należy
podkreślić, że każdy wybuch uczucia zwiększa nieco ilość szkarłatu w górnej
części owalu i ułatwia ciału astralnemu reagowanie na następną falę miłości.
W ciele astralnym człowieka, który często przeżywa intensywny wzlot
pobożności, tworzy się duży obszar błękitnej barwy. Skutki tego rodzaju
impulsów kumulują się i sumują; ponadto promieniowanie żywych wibracji miłości
i radości wywiera dobry wpływ na innych. Nagły wybuch pobożności u mniszki
pogrążonej w kontemplacji wytwarza niemal identyczny rezultat, z tą tylko
różnicą, że dominująca jest barwa niebieska.
W razie wybuchu niepohamowanego gniewu zwykłe tło ciała astralnego zostaje
zaciemnione zwojami lub wirami ciężkich i czarnych jak sadza mas, naładowanych
błyskawicami i piorunami, które zapalają się od sinego ognia wyładowującej się
nienawiści. Kiedy ogniste strzały nieopanowanej wściekłości wydobywają się z
ciała niczym błyskawice, można zaobserwować, jak kłęby tych samych ciemnych
chmur przewalają się w całym ciele. Te straszne błyskawice potrafią jak miecz
przebijać inne ciała astralne oraz przysparzać ludziom cierpienia.
W takim wypadku wybuch wściekłości sprawia, że materia ciała astralnego
łatwiej poddaje się takim niepożądanym wibracjom.
Nagły wstrząs wywołany przerażeniem w jednej chwili nasyca całe ciało
astralne osobliwą szarą mgłą; jednocześnie występują poziome pręgi tej samej
barwy, wibrujące z taką gwałtownością, że trudno jest rozróżnić pojedyncze
linie. Rezultat jest nieopisanie upiorny: na jakiś czas znika wszelkie światło,
a szara masa trzęsie się jak galareta.
Przypływ fali uczucia nie ma zbytniego wpływu na ciało mentalne, chociaż na
pewien czas może mu uniemożliwić oddziaływanie na mózg fizyczny, ponieważ ciało
astralne, będące pomostem między ciałem mentalnym a mózgiem, nie ma możliwości
przekazywania żadnych wibracji, które w danej chwili nie są zgodne z jego
wibracjami.
Podane wyżej przykłady odnoszą się do skutków nagłych, chwilowych wybuchów
uczucia. Podobne efekty, choć o bardziej trwałym charakterze, powstają pod
wpływem określonych predyspozycji lub cech charakteru.
Kiedy przeciętny człowiek zakocha się, jego ciało astralne ulega całkowitej
przemianie, tak iż trudno poznać, że należy ono do tej samej osoby. Znika
egoizm, skłonność do skąpstwa i oszustwa. Dolna część owalu wypełnia się
zwierzęcymi namiętnościami, które wybitnie się rozwijają. Zielona barwa,
symbolizująca chęć przystosowania się, ustępuje miejsca szczególnej
brązowo-zielonej barwie zazdrości. Wielka aktywność tego uczucia przejawia się
w postaci szkarłatnych błysków gniewu. Te niepożądane zmiany są jednak z
nadmiarem równoważone wspaniałym pasem szkarłatu, wypełniającym wielką część
owalu u góry. Przez pewien czas jest to cecha dominująca i całe ciało astralne
jaśnieje jego światłem. Pod jej wpływem błotnisty koloryt ciała astralnego
zazwyczaj znika, a barwy stają się świetliste i wyraźne, zarówno te dobre, jak
i złe. Jest to objaw intensyfikacji życia w rozmaitych kierunkach. Błękit
pobożności i samooddania wyraźnie się poprawia, a nawet na szczycie ciała
pojawia się w niewielkich ilościach fiolet, co z kolei świadczy o możliwości
bezinteresownego reagowania na prawdziwie wzniosły ideał. Chwilowo całkowicie
zanika żółta barwa intelektu – fakt, który może być uważany przez cynika za
charakterystyczną cechę tego stanu.
Ciało człowieka popędliwego, skłonnego do irytacji, ma znamienną cechę –
szeroką wstęgę szkarłatnego koloru. Ponadto jego ciało na całej powierzchni
jest pokryte drobnymi plamkami tej samej barwy, podobnymi do poruszających się
znaków zapytania.
U skąpca chciwość, egoizm, skłonność do oszustwa i chęć przystosowania się
są wzmocnione, ale zmniejszeniu ulega zmysłowość. Najciekawszą zmianą jest
jednak pojawienie się osobliwej serii równoległych linii poziomych dookoła
ciała, tworzących jakby klatkę. Jej pręty są ciemnobrunatne, niemal w kolorze
palonej sjeny.
Przywara skąpstwa, jak można sądzić, powoduje na pewien czas zahamowanie
rozwoju osobowości i bardzo trudno otrząsnąć się z niej, kiedy się już mocno
zakorzeni.
Stan głębokiego przygnębienia, depresji, wytwarza bardzo podobny skutek, z
tą jednak różnicą, że barwa szara zastępuje brązowy kolor skąpstwa. Wygląd
ciała astralnego dotkniętego depresją jest szczególnie posępny i przygnębiający
dla obserwatora. Żaden stan uczuciowy nie jest tak zaraźliwy jak przygnębienie.
U człowieka słabo rozwiniętego intelektualnie, lecz szczerze pobożnego,
ciało astralne przybiera charakterystyczny wygląd. Ślad fioletu przemawia za
zdolnością reagowania przez niego na wzniosły ideał. Błękit pobożności jest
wyjątkowo mocno rozwinięty, ale żółtej barwy intelektu jest niewiele. Występuje
natomiast dość znaczna doza uczuciowości i chęci przystosowania się, ale jest
także więcej niż przeciętnie zmysłowości; rzuca się w oczy skłonność do
oszustwa, chytrość i egoizm. Barwy są rozłożone nieregularnie, co wskazuje na
nieokreśloność wyobrażeń religijnych tego człowieka. Wybujała zmysłowość idzie
często w parze z religijnym usposobieniem. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że
ludzie tego typu żyją głównie w sferze swoich uczuć i raczej kierują się nimi,
niż poddają je kontroli rozumu.
Naukowiec stanowi jaskrawy kontrast z poprzednim typem. Nie ma u niego
pobożności, zmysłowość jest poniżej przeciętności, ale intelekt wykazuje rozwój
ponad normę. Uczucia przyjaźni oraz chęć przystosowania się występują w
znikomej ilości i są pośledniego rodzaju. Dominuje natomiast egoizm, skąpstwo,
zazdrość. Wielki stożek pomarańczowej barwy, jaśniejący pośrodku złocistożółtej
barwy intelektu, znamionuje pychę i ambicję związaną ze zdobytą wiedzą. Nawyk
naukowego, uporządkowanego myślenia powoduje, iż barwy układają się w regularne
pasma, a linie rozgraniczające je są wyraźne i jasno zarysowane.
Warto jeszcze zasygnalizować, że dźwięki oraz barwy są środkiem
porozumiewania się z elementalami, tak ściśle związanymi z astralnym ciałem
człowieka. W literaturze często można spotkać mgliste i zagadkowe aluzje do
języka barw oraz do faktu, że w starożytnym Egipcie rękopisy świętych pism były
sporządzane barwnym pismem, a za pomyłki karano śmiercią. Dla elementali barwy
są równie zrozumiałe, jak słowa dla człowieka.
Z ksiązki A .Powella Ciało Astralne
na zaburzenia koncentracji 
Orzeszki z pokrzywy
